Oj, tak. Ja tak mam w niektórych sferach życia. Naprawdę wierzę, że da się znaleźć pracę marzeń w ciągu dwóch tygodni – pod warunkiem, że się wie, o czym się marzy. Na razie listę rzeczy, które chyba mogłabym robić przez resztę życia, zawęziłam do kilku. Jedne wymagają kapitału na start, inne doświadczenia, by się zaczepić. Tymczasem robię rzeczy, które przychodzą mi bez wysiłku, bo coś trzeba robić, by zarabiać na życie i mieć czasem kontakt z ludźmi. I skreślam z różnych sfer życia rzeczy, o których wiem, że nie marzę – aż dojdę wreszcie do tych właściwych. Musimy je w końcu znaleźć 🙂

Trochę się jeszcze nad tym wpisem zastanawiałam. I za to że nie wiem czego chcę winię szkołę (mój synek jest w podobnym wieku co Amelka, więc pewnie Pani też już po mału coraz więcej o szkole i całym systemie myśli).
To tak jak ze sportem. Przez 12 lat podstawówki i liceum zmuszano mnie do przeróżnej aktywności sportowej w ramach wf. Byłam mała, drobna więc kiepska w większości dziedzin. Dostawałam dwóje, tróje a nawet jedynki. Nienawidziłam sportu, wfu i ruchu w ogóle. Gdy dostałam się na studia musiałam wybrać konkretne zajęcia sportowe i wtedy też nie miałam pojęcia co ja lubię robić i czy w ogóle cokolwiek. Wybrałam basen, chyba tylko dlatego, że chodziłam na niego z tatą w dzieciństwie, a w szkole pływania nie było. I okazało się, że doskonale pływam, że mam zdolności. Po 12 latach męczarni. A potem jeszcze odkryłam jogę i też się okazuje, że to mi bardzo pasuje i mogę w tym być dobra.
Myślę, że podobnie jest z wiedzą wtłaczaną w szkole. Musiałam być dobra ze wszystkich przedmiotów, to byłam. Po pewnym czasie nie wiedziałam, czy lubię matematykę czy może język polski. Nawet jeśli coś lubiłam to sposób nauczania, prace domowe i klasówki skutecznie tę sympatię zabiły. A teraz nie będę już nigdy wybitnym naukowcem. Wielu rzeczy już nie zrobię, choćby dlatego, że wybierając studia już nie wiedziałam co ja lubię i wybrałam tak jak chcieli rodzice. Zostałam przeciętnym pracownikiem korporacji, który nie ma żadnej satysfakcji z pracy. Na razie odkrywam bardzo powoli, że są rzeczy, które lubię robić i w których mogę być dobra. Ale żadna z nich nie zapewnia wystarczających środków do życia 🙂
Może za jakiś czas będę miała na tyle szczęścia, że wymyślę coś co da mi satysfakcję inną niż rodzinna. Ale chyba jeszcze długa droga przede mną. Za to bardzo chciałabym oszczędzić tego synkowi. I już obmyślam sposób jak to zrobić.