Ryb wystarczy

– Nie ma ryb, znów nie ma ryb – 
mówili najczęściej. Rzucali przy tym kilka słów, których chłopiec wolał
nie słuchać i spluwali przez ramię. 

Chłopiec dorósł i tak jak oni, zaczął wypływać w morze. Nie lubił tłumów,
drażniły go dysputy i gawędy pomagiera, pływał więc sam, daleko od głównych
łowisk. Łowił najpierw ciszę, która otulała go jak ciepły szal, a potem
zapuszczał sieci.

 – Nie ma ryb  – 
powtarzał za tymi z portu. To co złowił starczało ledwie na przeżycie;
nie wymieniał sieci,  nie naprawiał łodzi; kiedy zdarły mu się buty, zamiast kupić nowe łatał te,
które miał. 

Wypływał  ciągle dalej i dalej. Starzy rybacy kpili z niego i ostrzegali, że kiedyś nie wróci do portu na czas i jego stara licha łódź pójdzie na dno z jednym mocniejszym podmuchem wiatru. 

Pewnego razu prawdziwy lęk zajrzał mu w oczy, a śmierć siadła na
burcie. Przyszedł sztorm, a on był mile morskie od portu. Oniemiały i przerażony siedział i ociekał wodą, patrząc w rozszalałe ze złości morze.
Dopłynął do brzegu resztką sił i bez grama nadziei. Zarzucił cumę, położył się
pod pokładem, zdjął buty, mokre szmaty, które kleiły mu się do karku i zapadł w
ciemny, lepki sen. Nad ranem zdawało mu się, że łódź zerwała się z uwięzi i
wypłynęła na głębokie wody. W panice wybiegł na pokład. Sztorm minął, noc była
jasna, niebo spokojne. Zdumiony ujrzał, że morze porusza się i pulsuje życiem.
Pod lustrem wody, snuły się miliony ryb. Pływały i skrzyły się w księżycowym
blasku. Były jak klejnoty; błyszczące, niewielkie, mrowiły się w ilości, której
nigdy nie widział; i która zdawała mu się być tylko snem. Wiedziony instynktem
odwiązał cumy i wypłynął łagodnie na pełne morze. Ryby nie uciekały przed  nim; obserwował zdumiony jak rozstępują się
przed jego łodzią; jak zbierają się w grupy i tańczą pod powierzchnią wody. Tej
nocy złowił więcej, niż był w stanie załadować na pokład. 

Nie zaznał więcej
niedostatku, a i praca przestała być dla niego harówką. Wypływał tylko w noc po
sztormie. W pogodne dni siedział na brzegu, strugał ryby z kawałków spróchniałego drewna i rozdawał je okolicznym dzieciom. 

 Inni rybacy śmiali się z niego, wytykali palcami, ale wkrótce sami
zaczęli brać z niego przykład. Nocne połowy zapewniły byt wszystkim mieszkańcom
portu. Odtąd nikomu niczego nie brakowało. 

Po latach; kiedy ludzie odeszli do miasta i nad brzegiem morza została
tylko garstka; wiatr hulał po plażach i świstał w starych, porzuconych
sieciach. Ale mądrość nie odeszła. Ona brzęczała w uszach przechodniów,
wchodziła do koszyków spacerowiczów, błyszczała w kamieniach polerowanych przez
cierpliwe morze. Wystarczyło słuchać, by odczytać jej słowa. Wystarczyło mieć
uszy otwarte, a serce puste, a zamieszkiwała w nim nadzieja i wiara, że życie
jest hojne, ludzie dobrzy, a ryb dla wszystkich wystarczy.