U mnie w pamięci truskawki z cukrem i śmietaną u mojej Kochanej Ciotki Danki, której już nie ma z nami. "Ciotki", bo tak ja nazywaliśmy. To była moja druga (po Mamie) najważniejsza osoba w moim życiu.

Trzeba doceniać życie na co dzień i być wdzięcznym za to, co się od niego otrzymuje. 🙂 Los często bywa przewrotny i często zabiera to, co było cenne, a wcześniej się tego nie dostrzegało.Dopiero później wie się, co tak naprawdę w życiu jest ważne 🙂 Pozdrawiam serdecznie. 🙂

Czas na uczy pogody…. i pokory….
Nie każdemu, co prawda, jest dane, by nauczyć się, ale jednak. Jednak tak jest.
Życie w chwili obecnej, nastałej i bieżącej jest czarowne i daje pokój duchowi. Czy nie cudownie jest umieć skupić się na chwili tej, właśnie obecnej? Nie trzeba wtedy się trudzić zmartwieniami z przeszłości i wyczekiwaniem przyszłości. Dostrzeżenie w danym momencie jego koloru i znaczenia daje właśnie szczęście i spokój.
Spotykam ludzi, którzy to wiedzą i potrafią. Ich spokój otula wszystko. Wobec nich żaden kandydat na prezydenta nie ma startu, jak to się mówi, chociaż każdemu się przyjrzą i rękę podadzą, czasem najwyżej z tajemniczym uśmiechem w kąciku ust zareagują na to, co usłyszą, a w obliczu trudności i zawieruch są jak bańka mydlana, kolorowa, lekka, z ciszą wewnątrz, którą unosi wiatr. Nawet jak pęknie – nic się nie stanie, najwyżej ze szmerem cichych westchnień i uśmiechów przestanie się unosić.
Właśnie takie przyjmowanie życia i uczenie tego innych to cud.
Uwielbiam takich ludzi, są wśród nas i można od nich czerpać, bo nie boją się dawać od siebie.
Prawdziwi mistrzowie życia i szczęśliwi ludzi dnia codziennego.
Pięknie 🙂

Szczęście to bardzo skomplikowana materia, która nie zależy od stanu posiadania, a przede wszystkim od naszego osobistego nastawienia do życia, które kreujemy sami, niezależnie od okoliczności. Jednak najczęstszym wrogiem naszego szczęścia są skryte urazy, które niosą za sobą bardzo destruktywną siłę i niszczą nas od środka jeśli nie potrafimy wybaczać.

Elizabeth: Małgosiu, napisałaś że szczęście jest proste. Tak jest. Szczęśliwym można być nawet w obozie koncentracyjnym.. "Popatrzeć rano na apelu-gdy stało się trzy godziny-jakie wschodzi piękne słońce. Stałam i na wprost siebie miałam mur. Lecz za murem był las. Gdy drzewa pokrywał szron i śnieg, ta biel odbijała się w słońcu i wspaniale to wyglądało. Zapominałam, gdzie jestem." Tak pisze w swojej książce "Czesałam ciepłe króliki" Alicja Świerczyńska polecam tę pozycję dla poszukujących tego wspaniałego uczucia.

Bardzo ciekawe i madre to co napisałaś. Ostatnio właśnie się trochę zatrzymałem i zaczynam powoli cieszyc się tym co mam. Własnie takimi drobnymi rzeczami, one powinny nas cieszyć najbardziej. Pewnie chcemy więcej bo wiemy, ze można mieć więcej i człowiek myśli, ze jak ma mniej to jest źle…a jest zupełnie odwrotnie…