Źródła siły

Granica między mocą, a słabością bywa
płynna jak lawa; dziś przenosimy góry, jutro stoimy u ich stóp i z
nieśmiałością patrzymy na zamglone szczyty. Gratka to mieć taki poziom
wewnętrznej równowagi, który pozwala na zachowanie złotego środka:
poziomu satysfakcji z siebie i świata, który może nie wspina się na
naszej skali mocy pod same chmury, ale i nie opada gdzieś w okolice
depresyjnych dołów. Aby taki poziom utrzymać, musimy mieć wsparcie: w
kimś, w czymś, w samym sobie.

Jak słusznie zauważa Małgośka Szumowska,
reżyserka, wiele kobiet szuka źródła swojej siły w mężczyźnie. Nie jest
to domena tylko kobieca: mężczyźni również wspierają się na czyimś
ramieniu, czerpią nie ze swoich źródeł. Generalnie człowiek już tak ma,
że lubi prowadzić lekko pasożytniczy tryb życia. Tak jest łatwiej,
prościej. Tylko co jeśli źródło, z którego piliśmy wysycha? Związek się
kończy, partner odmawia dalszego niesienia naszej sprawy, dziecko
odchodzi z domu, rodzic umiera?

Wielu dorosłych mówi i pisze: „moja
córka, syn: moja radość, moje szczęście itp.” O mężach, żonach,
partnerach: „moja miłość, moje kochanie, moja druga połówka”. Podpieramy
się innymi ludźmi jak bluszcz kijkiem; lokujemy w nich nasze
spełnienie, naszą radość. Oczywiście częściowo zawsze będziemy z nich
czerpać, życie to nie solówka w jazz studio, gorzej jednak, jeśli będzie
to jedyne źródło, a w sobie będziemy nosić przerażającą, ziejącą
czernią pustkę.

Siła, którą mamy w sobie jest wieczna;
jeśli o nią dbać, pielęgnować i doglądać, posłuży nam przez całe życie.
Ten skarb jest bezcenny, bez niego nie da się mierzyć z przeciwnościami
losu, walczyć o swoje, dobrze wybierać, wieść pogodnego, szczęśliwego
życia. Człowiek nie może żyć bez wody; nie może także funkcjonować,
jeśli nie dba o swoje energetyczne centrum, lub umieszcza całą
elektrownię zasilającą na zewnątrz; poza sferą swoich rzeczywistych
wpływów.

Kiedy przypominam sobie najbardziej
kryzysowe momenty w swoim życiu, przywołuję na myśl tamte uczucie i
emocje; pamiętam dokładnie wewnętrzne przekonanie, które mnie trzymało
na nogach. Coś w środku, głęboko, mówiło mi, że jakoś to będzie.
Oczywiście szukałam sztucznych podpórek, wierzyłam, ze ktoś poniesie
mnie choć chwilę; pomoże przetrwać, albo załatwi za mnie to co jest do
zrobienia. W ostatecznych rozrachunku zawsze zostawało mi moje źródło,
mój skarb: to on dawał mi nadzieję kiedy świat się walił, a ludzie jak
to ludzie; zawodzili i szli swoją drogą.

Stare przysłowie mówi: „umiesz liczyć,
licz na siebie” i  jak to bywa z tego typu zdaniami, mieszka w nim
trochę banału i dużo prawdy. Na to co mamy w środku, jak bardzo
inwestujemy w swoją moc, we własne siły; mamy zasadniczy wpływ. Albo  o
siebie  dbamy, utrzymujemy ekologię życia i myślenia, albo zostawiamy
siebie ugorem i sprawiamy, że źródła wysychają. To co na zewnątrz bywa
jak chmury na niebie: dziś są, jutro ich nie ma. Czy można mieć
pretensje do słońca, że nie świeci? Do dziecka, że dorasta, odchodzi i
idzie swoją drogą? Do partnera, że nie chce być kijem oplatanym przez
bluszcz i szuka powietrza, przestrzeni gdzie indziej? Inwestycja w
siebie, nawet jeśli mało trafiona, pozostawia zawsze ziarenko, w naszej
skrzyni skarbów. Jeśli zawiedziemy sami siebie; możemy się potem w
rewanżu sami zaskoczyć. Budując swoją moc nadajemy naszym przekonaniom
inny wymiar, oczyszczamy nasze źródło, które nie raz i nie dwa się nam
przyda; robimy rzeczy o zasadniczym znaczeniu.

Bez mężczyzny, kobiety, męża,  rodziców,
przyjaciół da się żyć. Bez siebie samego, z wiecznym głodem w środku,
jest bardzo ciężko.