Zumba

Jeśli chcecie zobaczyć jak wygląda
radość w najczystszej postaci, rozluźnienie i dobra zabawa; popatrzcie
na małe dzieci, albo idźcie na zumbę. Ta forma aktywności fizycznej,
stanowiąca połączenie fitnessu i tańca latynoskiego świetnie sprawdza
się nie tylko jeśli macie lat dwadzieścia czy dwadzieścia pięć, jest
dobra właściwie dla wszystkich lubiących dobrą zabawę, urozmaiconą,
niemonotonną aktywność ruchową i poruszającą biodra muzykę.

Zumba mnie zachwyciła, bo w szary
wieczór, po całym dniu, wyzwala z nas energię, której się już po sobie
zupełnie nie spodziewaliśmy. Nie trzeba iść do nocnego klubu, nie trzeba
zakładać nowej sukienki, nie trzeba się malować, wystarczy dres i
wygodne buty. Wymachy, potrząsanie piersiami, obroty, imitacja karnawału
w Rio, który właśnie dziś w nocy dobiegł końca; równouprawnienie w
dobrej zabawie; bez oceniania, bez lansu, bez konieczności nakręcania
się alkoholem czy duszenia w pomieszczeniu przesyconym tytoniowym dymem.

Dzieci tańczą w sposób nieskrępowany.
Moja półtoraroczna córka kiedy słyszy muzykę przerzuca biodro w lewo, w
prawo, łapie się za ręce i kręci pupą twista. Bez znaczenia, czy jest to
w centrum handlowym, na poczcie, czy w domu przed telewizorem, z
którego świeci sztucznym światłem reklama telefonii komórkowej. Z
wiekiem z tego wyrastamy, stajemy się sztywni jak kij, wstydzimy się,
powtarzamy, że nie umiemy, nie wiemy jak, nie wypada, boimy się
wyśmiania, szyderstwa, patrzymy na siebie bardzo krytycznie. Znalezienie
dorosłego, który na trzeźwo zatańczy przed znajomymi solo, graniczy z
cudem.  

Na zumbie spotkałam panie po 60  w trwałej i gertrach oraz
dziewczyny z gimnazjum, w różowych tenisówkach. Wszystkie świetnie się
bawiły.  Jedne tańczyły jak urodzone w szkole samby, inne ledwo nadążały
za rytmem. Bez znaczenia. Endorfinowy zastrzyk radości gwarantowany.