Codzienność

„Codzienność
jest szara i nudna” –  mówi wielu ludzi. Dzielą swój czas na tę
miałkość wypraną z koloru i na świat niecodzienny –  barwny, wakacyjny,
urlopowy, pokolorowany tym co nowe, co podnosi temperaturę uczuć,
podnieca i pobudza.

Zwyczajność
jest tak samo barwna jak to czego nie znamy. Jak inaczej wytłumaczyć,
że po kilku dniach w egzotycznym miejscu zachwycające krajobrazy jakoś
bledną, palmy przestają przyciągać wzrok, a kryształowo niebieskie morze
staje się plamą wtopioną w horyzont?

To
nie rzeczywistość jest szara; to filtr naszego umysłu przestaje
wyłapywać z niej to co wyjątkowe i zamienia cuda w przezroczysty,
przemykający pod powiekami obraz, którego już nawet nie rejestrujemy. 
Wiosenna zieleń już okrzepła, opatrzyła się nam, przestaliśmy się nią
cieszyć, pory roku się zmienią, przyjdą inne obrazy i kolory; dopiero
wtedy zaczniemy tęsknić za tym co było i co w tej chwili nie porusza nas
ani nie zajmuje.

Nasze
życie, każde, bez wyjątku; jest magiczne i pełne codziennych, małych
cudów, które tlą się i gasną w okamgnieniu. Uważny umysł widzi je i
czerpie z nich siłę; umysł przestymulowany, przelewający się od wrażeń
szuka w kółko czegoś lepszego, nowszego, pełniejszego, głębszego i
wiecznie mu mało.

Dziesięć
palców u rąk i nóg; dłonie i oczy, uszy i miękka skóra; kwiatek na
parapecie, zaglądający w okno ptak, świat budzący się i zasypiający bez
rozkazu i zegarka, sunące po niebie chmury i wiatr, muskający kocie
futro. To wszystko są cuda, niezwykłości, znane, widziane, ale
doświadczane bardzo rzadko; doceniane zwykle kiedy się je traci, albo z
ich powodu zaczyna cierpieć czy niedomagać.

Jeśli
uważasz, że masz za mało; że twój świat byłby lepszy gdzie indziej, że
konstelacja gwiazd na twoim niebie jest boską pomyłką, a twoja
codzienność tak prozaiczna, że aż strach się jej przyglądać; zmień
filtr. Zamiast coś dodawać, raczej odejmij; zamiast szukać nowego,
doświadcz tego co masz, zamiast biec i szukać; zatrzymaj się.

Cuda
istnieją, są tuż obok pod twoją ręką. To ty sam sprawiasz, że twoje
życie jest szare, to ty sam takim je widzisz. Nie wiń więc malarza,
otwórz oczy, zobacz  i dopiero wtedy, jeśli trzeba  sam złap za pędzel.