Dyktat ciała

Ciało kobiece, jak żaden chyba inny
element współczesnej kultury masowej jest przedmiotem analiz, krytyki i
źródłem oczekiwań, które trudno udźwignąć.  Wszystkie jesteśmy równane
do szeregu –  pokazywane w jaskrawym świetle reflektorów i krytykowane
bezlitośnie jeśli nasz prywatny image odbiega od tego, którego oczekuje
wszystkowiedzący świat.

Niedawno Polskę odwiedziła Milla
Jovovich – modelka i aktorka o hipnotyzującym spojrzeniu. Przy okazji
tej wizyty przeprowadzono kilka wywiadów, zrobiono wiele zdjęć i poddano
Millę miażdżącej ocenie. Wszystko pod płaszczykiem kanonu mody i 
wymogów jakie stawia nawet byłym i nie nastoletnim już modelkom. 
Projektant, Dawid Woliński, oceniając zdjęcia Jovovich powiedział
najpierw, że jest ona świeżo po ciąży – w związku z powyższym biust
kończy się jej w pasie, biodra są za szerokie,  ramiona nie takie jak
trzeba. Ton wypowiedzi i niesmak malujący się na twarzy Wolińskiego
sugerował, że  wstyd  pokazać się publicznie w podobnym stanie i pani
powinna dać sobie spokój z prezentowaniem mody – zaszywając się raczej w
domowych pieleszach i nie obrażając estetycznych gustów wielkiego
świata.

Podobne oceny i wiwisekcje wcale nie
należą do rzadkości. Regularnie na serwisach plotkarskich ukazują się
serie zdjęć gwiazd i gwiazdeczek, opatrzone kąśliwymi uwagami, pytaniami
i zachętami z rodzaju: „zobaczcie jak utyła po ciąży”,  „oceńcie sami
jej figurę”, „ co się stało z jej ponętnym biustem”. 

Kobieta we współczesnej kulturze nie
jest już całością. Składa się z nóg, rąk, bioder, piersi, twarzy – a nie
daj Boże zmarszczek, fałdek, cellulitu i niewłaściwych proporcji jednej
części ciała do drugiej.  Nawet małe dziewczynki oglądają bajki o
modelkach –  wzorują swoje wyobrażenie o kobiecie na lalce Barbie, marzą
o zachwycie w oczach widowni i powiewie wielkiego świata.  Przekaz jaki
otrzymujemy od dziecka brzmi: albo jesteś piękna, albo nie ma Cię
wcale. Media mówią nam, że tylko atrakcyjni osiągają sukces, a koncerny
budują swoje strategie marketingowe na powszechnym pragnieniu ulepszania
swojej fizyczności i pogoni za ideałem. 

Cały świat kręci się wokół kobiecego
pępka, mimo że urody nie da się utrzymać na zawsze, a bycie atrakcyjnym
nie jest gwarantem szczęścia i spełnionego życia.

Najsmutniejsze w tym wszystkim jest to,
że my kobiety – mimo że mamy świadomość manipulacji  ze strony świata  –
nie jesteśmy w stanie całkowicie wyzbyć się poczucia winy i powrócić do
zdrowej, niezbałamuconej komercją relacji z naszym ciałem. W gorszych
momentach grzęźniemy w poczuciu winy, łapiemy się diet cud jak kół
ratunkowych i oddajemy w ręce chirurga, jakby ten przy okazji liposukcji
miał odessać nam również nadbagaż strachów, lęków i niespełnionych
nadziei.

Dobre ciało czuje, oddycha, nosi,
przytula, karmi, daje miłość, otuchę, wsparcie. Dobre jest to młode
działające bez zarzutu – ale i to kilkudziesięcioletnie – zorane
zmarszczkami, noszące ślady radości i smutków. Ciało kobiety – ale także
mężczyzny –  jest mapą osiągnięć i porażek –  pamiętnikiem wielu lat – 
kapsułą, w której doświadczamy wszystkiego – dobrego i złego.

Marzę o pełnym pogodzeniu się z moim
ciałem. O dialogu z nim bez półuśmieszków, o braku niepotrzebnej
krytyki, o wyłączeniu w głowie skryptów oczekiwań zewnętrznych, o
odwadze bycia bardziej sobą i bardziej dla siebie.

Świat zrobił nam psikusa:  poszedł do
przodu, a nas zostawił w tyle. Marnujemy czas i potencjał na budowanie
muskułów i zgrabnych ud, a nie starcza nam wolnych godzin i lat na to
aby naprawdę zająć się sobą.  

Pytanie tylko, czy da się z tym coś jeszcze zrobić??