„Dzieci to radość czy harówka”

„Dzieci to radość czy harówka” zapytał
ktoś internetową wyszukiwarkę i wszedł na mojego bloga. I jest to
naprawdę dobre pytanie! Myślę, że zadawane, w tej czy innej formie przez
wiele osób, które już są rodzicami, planują nimi zostać, albo dopiero
zastanawiają się czy warto.  

Bo dzieci, jakkolwiek by o nich nie mówić i
jak mocno je kochać, są i radością i harówką. I nie da się postawić
między tymi dwoma słowami łącznika „czy” lub  „albo”.  

Nie chodzi tu o
to, aby kogokolwiek zniechęcać czy namawiać do posiadania potomstwa.
Uważam, że jeśli ktoś nie jest pewien, nie bardzo widzi się w roli
rodzica i decyzję o dziecku podejmuje wyłącznie z powodu obawy przed
społecznym ostracyzmem, nacisków rodziny, czy tykającego zegara, który
potem nie pozwoli już zmienić zdania, to postępuje nierozsądnie. 

Nie
każdy nadaje się na zegarmistrza, tak samo jak nie każdy powinien być
rodzicem. I nie ma się o co zżymać i gniewać. Tak jest i to zwykła
rzecz.

Dzieci dają masę radości: kiedy patrzę
jak moja córka się uśmiecha, jak wstaje rano i zbiera swoje pluszowe
zwierzęta aby całować je po kolei: od świni po krowę w sam pyszczek;
kiedy biegnie cała zapamiętana w tym biegu na plac zabaw, albo chowa się
chichocząc za praniem, to sama się uśmiecham i rozlewa się po mnie fala
miłości i tkliwości. 

Uwielbiam jej gromkie: MAMA! I słodkie MAMI.
 

Uwielbiam oglądać jak wita tatę, zdejmując mu w progu buty i krzycząc:  “Tatuś, Tati”!  Lubię z nią jeść śniadania, obserwować jak eksploruje
świat,  udaje, że rozmawia przez telefon, albo zasypia w moim ramionach.

Ale przecież bywam też zmęczona, niewyspana, nudzi mnie codzienne
chodzenie na plac zabaw, tęsknię za chwilą ciszy, spokoju. 

Czasami
wspominam z rozrzewnieniem czasy „sprzed” kiedy byłam panią swojego
czasu, ciała, kiedy wiedziałam ze znacznie większym niż teraz
prawdopodobieństwem co będzie jutro; nie martwiłam się każdym
kaszlnięciem małego człowieka i decydowałam głównie o sobie. 

A przecież
to dopiero początek drogi. Na razie małe „nie” –  chociaż stanowcze,
można w razie potrzeby jakoś spacyfikować, odpuścić sprawy mniej ważne,
przeforsować zasadnicze –  schody zaczną się trochę później –  i możliwe
że będą bardziej strome.  

Dzisiejsze zbierane z podłogi jedzenie czy
zabawki mogą irytować, ale przecież to tylko bałagan. Adaptacja do
przedszkola, szkoły, lata towarzyszenia w dorastaniu, to wszystko przed
nami i  chociaż cieszy mnie każdy dzień, to wiem także że oprócz radości
napracuję się przy tym wszystkim zdrowo i czasem przemknie mi przez
myśli  obrazoburcze „ a po co mi to było”.

Dlatego drogi poszukiwaczu odpowiedzi:
dzieci to radość i harówka. Dwa w jednym. Ale jeśli nastawisz się
bardziej na radość, to i harówkę jakoś wytrzymasz.


Powodzenia 🙂