Chcesz mieć dobre życie, po prostu myśl pozytywnie! Twoje życie zależy od Twojego nastawienia!  – znacie? Na pewno! Jest w tym wiele dobrych intencji, tylko że dobrymi intencjami piekło wybrukowane…

To co myślisz, jest szalenie ważne, ale nie załatwia niczego. Myśl musi stać się ciałem, żeby zmieniła życie. Samo myślenie nie zmienia, może także być pułapką.

Osoby zwiedzione hasłem “myśl pozytywnie” przestają postępować racjonalnie i kiedy pojawiają się wątpliwości albo przeciwności losu, nie potrafią sobie z nimi skutecznie radzić.

Pozytywne myślenie przy przeciążonej psychice odkłada tyko na termin późniejszy cały syf do przerobienia – napisała jedna z czytelniczek na FB.

Jak w domu jest syf i lepi się podłoga, to trzeba posprzątać a nie psiukać odświerzaczem i udawać, że problemu nie ma – dodaje kolejna. Przecież bałagan jak był tak jest, a pozytywne nastawienie też się kiedyś skończy i co dalej?

Dlatego samo myślenie to za mało. Czasem jest ono po prostu ucieczką od problemów, udawaniem, że jak te swoje myśli i rzeczywistość w głowie ukwiecę i zabarwię na różowo, to problemy przestaną istnieć. A przecież to tak nie działa.

To może kosztować: czas, pieniądze, wysiłek, czasem pozbycie się złudzeń, ale przynajmniej daje efekt w postaci załatwionej sprawy. I nowego doświadczenia. Samo myślenie zwykle NIC nie daje – bywa też że przeciąga sprawę i pogłębia nasze problemy.

Zmiana INSTANT – dlaczego poradniki i mówcy motywacyjni NIE DZIAŁAJĄ?

Nowomodni “coachowie”, którzy nie bardzo rozumieją istotę ludzkich problemów i na wszystko mają łatwe rozwiązania, być może się ze mną nie zgodzą, ale zasadniczo, pozytywne myślenie nie pomoże:

1. W przypadku depresji: kiedy jest się w ciemnym tunelu myśli i smutków. W takim wypadku trzeba poszukać wsparcia, żeby stamtąd wyjść. Tego nie da się załatwić zwykłym “keep smile”.

2. W razie poważnych kłopotów, żałoby, trudności. To są sytuacje, które wszystkich nas w życiu dopadną. Nie ma od nich ucieczki, nie warto zresztą uciekać. TRZEBA TO PRZEŻYĆ. Bez udawania i przebierania się w maski z napisem: “Nic się nie stało”.

3. Wtedy kiedy trzeba bardzo racjonalnie i pragmatycznie podchodzić do tematów. Optymizm się przydaje, ale WARTO z nim uważać w przypadku finansów, prawa, dzieci i małżeństw. Bardzo często bywamy z jego powodu po prostu naiwni. A to się potem mści. I drogo kosztuje.

Oczywiście zawsze znajdzie się ktoś, kto powie, że można inaczej. Że on pozytywnie myślał i wszystko się samo ułożyło. Każdy ma swoją prawdę i prawo do własnego zdania. ALE, jest jedno ALE. I jedna moja rada, z której weźmiesz sobie co chcesz, albo zupełnie NIC:

Mariusz Szczygieł, w znakomitym zbiorze reportaży ” Niedziela, która zdarzyła się w środę” – opowiada o miażdżącej krytyce, która spotkała go po jednym z programów telewizyjnych, które prowadził. Bohaterem odcinka, był człowiek potężnie zadłużony, ojciec trójki dzieci, który w swojej desperacji postanowił oddać swoje serce do transplantacji. Mężczyzna ten wyimaginował sobie, że dzięki telewizji szybciej znajdzie kupca –  mordercę, który np. w Niemczech pozbawi go życia i tym samym nareperuje jego rodzinny budżet. Szczygieł ( o zgrozo!!! ) zaproponował kilka opcji wyjścia z bankructwa bez pozbywania się serca, zaproponował też pozytywne myślenie.

To ostatnie tak rozsierdziło widzów, że wręcz zalali redakcję epistołami. “Listów na temat tego jednego zdania nadeszło więcej niż po programie z pięćdziesięciosiedmioletnią kierowniczką supermarketu, która przekwalifikowała się na sadystkę w klubie samo-maso.” Szczygieł pisze dalej o tym, że dla wielu ludzi, w tym tych, którzy pisali i dzwonili wtedy z oburzeniem do studia, krzywda stała się wartością niepodważalną. “Z krzywdy zrobili nie tylko sztandar, lecz także daje im ona powód do psychologicznej satysfakcji. Nikt nie ma prawa skrzywdzonemu powiedzieć, że od niego też coś  może zależeć, choćby jego myślenie.”

Od programu minęło dobrych parę lat, ale cóż, sztandar z krzywdy powiewa jak powiewał. Można, usprawiedliwiając powiedzieć, że niektórzy mają tylko taki. Ale można również uznać, że każdy, absolutnie każdy, może rzucić ten sztandar w diabły i iść dalej z pustymi rękami.

Gwarantuję, że idzie się lżej.

***