Mity o szczęściu

Jeśli
zastanowimy się co nas blokuje i odbiera radość życia na co dzień, to
dochodzimy do prostych ale oczyszczających wniosków. W byciu szczęśliwym
– w życiu pełną piersią najbardziej przeszkadzają wtopione w codzienny
sposób postrzegania świata poglądy – mity, które bombardują dobre myśli i
nieświadomie sprowadzają na drogę powątpiewania i rezygnacji.

Jednym
z tych mitów jest przekonanie o tym, że życie to znój i syzyfowa góra
bez końca; wbijane nam do głowy od najmłodszych lat.  Wiele złego
zawdzięczamy wychowaniu w nurcie chrześcijańskiej filozofii – 
szczególnie tej w wydaniu „czarnym” i mrocznym. Przekonuje ona, że nasz
los jest synonimem chrystusowego krzyża i że jako taki musimy go nieść.
Mało w samym kościele mówi się o tym, że prawdziwie pojmowane
chrześcijaństwo jest w istocie religią miłości, a nie zniechęcenia –  i
że Bogu wcale nie zależy na armii samobiczujących się wyznawców. Motyw
niesienia swojego krzyża nie oznacza zgody  na życie w roli ofiary, a
Jezus wcale nie nawołuje nas do pogodzenia się ze wszystkim co nas
spotyka. Niestety wielu ludzi tak dogmat krzyż pojmuje i odbiera
wierność swojemu wyznaniu jako zgodę na wszystko co ich spotyka bez
pytań : po co, czemu i co mogę z tym zrobić. Bita kobieta nie musi
godzić się na przemoc dlatego, że przyszło jej przysięgać wierność przed
ołtarzem – a dzieci czcić rodziców, którym zawdzięczają oprócz życia
głównie ból i łzy.

Kolejnym
mitem – kamieniem – który niosą na ramionach głównie kobiety – jest ten
o poczuciu odpowiedzialności głównie za innych –  o życiu jako służbie
–  w ofierze dla kogoś, lub za coś.  Ludzie, którzy w podobny sposób
rozumują, uważają, że słońce świeci głównie dla bliźnich, a dobre życie
wylosowały w pakiecie mityczne stwory z papieru i liter –  albo ekranowe
zjawy oglądane w poświacie telewizora.  Rzadko mówimy o tym, że żyjemy
dla siebie –  że poświęcenie się bez reszty komukolwiek, prawie nigdy
nie prowadzi do szczęścia i że nikt dla nikogo nie może być całym
światem.

Kolejny
mit kamień milowy to przekonanie, że nasze szczęście można złożyć w
ramionach innej osoby.  Latami czekamy na miłość, na króla z bajki, na
okoliczności, które wszystko załatwią. Deficytu szczęścia nie zasypie
niczyje uczucie, nie zmaże czarodziejska gumka – wszystkie cudowne
efekty tego typu trwają tylko chwilę i nie załatwiają sprawy na zawsze.

Podobnych
przekonań jest jeszcze wiele –  marudzą one na naszym horyzoncie jak
żołnierze sterani wędrówką, opóźniają nasz marsz, sprawiają, że oglądamy
się za siebie kiedy tak naprawdę jedynym kierunkiem godnym tego aby za
nim podążać jest przyszłość.

Świadomość
i rezygnacja z tych unieszczęśliwiających nas półprawd może być
uwolnieniem, a rozstanie wcale nie musi być bolesne. Wystarczy pomyśleć o
tym w taki dzień jak dziś, spisać co zostawiam, co zabieram – 
uśmiechnąć się i niepotrzebne bagaże bez żalu wyrzucić do parkowego
śmietnika. Żałoba w tym wypadku jest niepotrzebna. A szczęście naprawdę
spoczywa w naszych rękach.