Świadomie, świadomiej, dobrze

Kilka lat temu, pewna firma odzieżowa, przeprowadzała badania sondażowe na temat preferencji, sposobu życia i oczekiwań Polek. Zadano pytania, zastosowano prosty kwestionariusz, z którego wynikało, że ankietowane są niezależne, mocne, że mężczyzna nie jest dla nich taki ważny, żyją dla siebie, są aktywne. Badacze nie do koca uwierzyli tym wynikom i postanowili sprawdzić rzecz raz jeszcze: tym razem doświadczalnie. Wnioski? Kobiety wcale nie były niezależne, przeciwnie: mocno nastawione na zamążpójście i znalezienie odpowiedniego kandydata na męża; zamiast jogi i fitnessu stosowały wiecznie kiepskie diety, stołowały się w McDonaldzie i postarzały się przez ubiór. Wyniki klasycznych badań, mówiły raczej o ich aspiracjach i oczekiwaniach współczesnego świata, a nie o tym, jakie naprawdę były. 

Czemu kobiety kłamały w tym sondażu? Czemu chciały być prezentowane inaczej niż w rzeczywistości? Czemu nie było ich stać na otwartość?

Jeśli nie prawda, to co?

Na co dzień nosimy różne maski i prezentujemy rozmaite warianty własnej twarzy. Rzadko prawdziwe. O ile to, że kłamiemy badaczom, można jeszcze jakoś przeżyć (niezbyt to uczciwe, ale poradzą sobie, mają aż nadto materiału do badań – zbierają go przy okazji naszych wszelkich decyzji zakupowych itp.), o tyle sprawa wygląda niewesoło, jeśli przy okazji okłamujemy jeszcze sami siebie. Rzecz dotyczy oczywiście nie tylko kobiet. Mężczyźni też się okłamują, może tylko w innych sprawach.  

Żyjąc w świecie mas mediów, przestajemy mieć świadomość tego, jak wygląda rzeczywistość i dodatkowo przyjmujemy jej wymogi jako własne. Jeśli dodać do tego brak jasności co do własnych potrzeb i pragnień, otrzymujemy mieszankę frustracji, niezadowolenia i przypadkowości, która jak w kiepskim przepisie: daje bardzo marne efekty finalne.

Czy jest coś złego w życiu po swojemu? Czy każdy musi żyć w ten sam sposób? Czy jest jedna miara, którą wszystko się mierzy? 

Nie. I całe szczęście. 

Dlatego oczekiwania, które przyjmujemy ze świata (np. te o niezależności, mocy), nie powinny być czymś, co traktujemy bezkrytycznie, nieważne czy nam pasuje czy nie. Każdorazowo, dobrze je weryfikować pytając siebie kim się naprawdę jest, czego i z jakiego powodu się pragnie i świadomie wybierać, to co nam służy, a co przeciwnie. 

Dobrze, ale jak?

Oczywiście, to o co najbardziej w tym wszystkim chodzi: czyli świadomość, zdobywa się niejednokrotnie po latach chodzenia po omacku. Czasami trzeba czegoś spróbować, żeby doświadczalnie poczuć, że nam nie pasuje. Często jednak mamy tą, a nie inną wiedzę i  bagatelizujemy ją, ponieważ cały świat zewnętrzny mówi nam, że coś jest dobre, fajne i z całą pewnością wzbogaci nasze życie. 

Czemu nie pytamy młodych, kim są i czego pragną, a mówimy im wyłącznie o tym, co się opłaca i co powinni? Czemu uczymy ich oportunizmu, a nie cenimy indywidualności, talentu i podążania własną drogą?

Żeby się czegoś o sobie dowiedzieć, nie trzeba koniecznie czytać gazet i podręczników, nie trzeba zapoznawać się z klasyką literatury motywacyjnej, ale na pewno trzeba znaleźć sposób na to, aby usłyszeć samego siebie. 

Bez tego odpowiedź na pytanie o to kim jestem i czego pragnę, pozostanie wyłącznie zakłamanym sondażem, z którego wyniknie nieprawdziwe życie. Wymagające weryfikacji. Nie dziś, to jutro.