Odpoczywać, żeby odpocząć

To prawda, że podczas odpoczynku zapominamy o odpoczynku. Taki paradoks. Trzeba też pamiętać o odpoczynku nawet gdy zostawimy wszystkie sprawy za sobą zamknięte. Jadąc gdzieś na urlop często wracamy bardziej zmęczeni bo zamiast się relaksować i odpoczywać biegamy żeby zwiedzić jak najwięcej, by móc się potem pochwalić, a ja widziałam…mimo, że nie wiem co to było, bo byłam tak przejęta tym, jak to będzie super opowiedzieć znajomym itd. Zamiast wyluzować narzekamy, że pogoda mogłaby być lepsza, jedzenie nie takie i Ci ludzie dookoła jacyś dziwni.
A tak naprawdę spokój i odpoczynek zaczyna się w nas, w środku…

Pozdrawiam

Niestety takie czasy, że gonimy za materialnymi sprawami, te duchowe niestety nie są nawet na 2 planie. Szkoda, bo wiele przez to tracimy, choćby nasze relacje są o wiele gorsze

Ja uważam ,że gdybyśmy bliżej natury żyli mniej zmęczeni byśmy byli,bo to właśnie kontakt z przyrodą daje niesamowite ukojenie ,a nawet zmęczenie fizyczne na łonie natury tak nie męczy jak zmęczenie cywilizacją.Kontakt z zielenią ,błękitem nieba z wodą ,ze zwierzętami niesamowicie uspakaja i ładuje akumulatory.
Pozdrawiam ,szkoda tylko ,ze pogoda nie dopisała:))Molekułka

"Niby odpoczywamy, ale czasami w istocie zapomnimy w tym wszystkim .. odpocząć. "
Niestety pochodzę z domu, w którym odpoczynek był równoważny z nic nierobieniem.
– Ja nie umiem tak bezczynnie siedzieć – mówiła moja babcia
– A co tak będę siedziała, tyle roboty jest – mówiła moja matka
– Ja lubię odpoczywać czynnie, muszę coś robić – mówiła ciotka.
Ja mówię tak samo. Nie umiem tak po prostu zwolnić i przystopować, bo mam wrażenie, że tracę mnóstwo cennego czasu, który przecieka mi przez palce. Mogłabym zrobić coś konkretnego, mogłabym nadgonić z robotą, a ja tracę czas na odpoczynek. Masakra.