Wyobraźcie sobie las, znużony upałem, albo o świcie.  W taki dzień małe wilki baraszkują na polanie, matka obserwuje bacznie tak je jak i otoczenie, a kiedy którymś ze zmysłów wyczuje niebezpieczeństwo, warczy i zagania towarzystwo w bezpieczne miejsce. 

Od maleńkości uczy dzieci, że w sytuacji zagrożenia należy uciekać albo walczyć. Ucieczka niekoniecznie jest objawem tchórzostwa –  czasem raczej zdrowego rozsądku, walka wcale nie świadczy o odwadze –  w końcu potyczka małego wilczka z dorosłym drapieżnikiem, skończyłaby się niechybną śmiercią tego pierwszego. Nie ma tu miejsca na dyplomację, ani niepotrzebne dyskusje. Pułapka to pułapka –  należy ją rozpoznać. Przyjaciel to przyjaciel –  wróg to wróg –  widać gołym okiem.

A u ludzi, proszę Państwa, jest inaczej. Ludzie szkolą się w kiełznaniu instynktów, a kobiety  w szczególności, w marnej sztuce bycia wiecznie miłą.

Dlaczego kobiety są takie naiwne?

Tak, kobiety, u progu życia,  ale i w jego środku, są przeważnie przerażająco naiwne. Same wchodzą w sidła; głuchną na wszelkie instynkty. Nie dostrzegają wroga, albo go wybielają; nie widzą groteskowości, nie rozpoznają znaków. Nawet jak zobaczą nóż za pazuchą, to tłumaczą sobie, że to pewnie do otwierania listów. Mówią: on, ona, na pewno nie chcieli źle. Nie czytają znaków i ostrzeżeń, a nawet kiedy delikwent od początku mówi, że raczej z niego drań, to wolą myśleć, że to takie żarty.

Skąd to się bierze? Gdzie jest początek? W komunikatach jakie otrzymujemy od środowiska i od tych, którzy nas wychowują. W braku przekazywania ostrzeżeń, wreszcie w nauce “grzeczności”, tej źle rozumianej, bo nie mowa tutaj wcale o mówieniu “dzień dobry” i “przepraszam”.

“Bądź miła, nie sprawiaj przykrości, nie oceniaj książki po okładce, nie wyciągaj pochopnych wniosków, nie bądź bezczelna, to niegrzeczne, sprawisz cioci przykrość itp. ” –  kto tego nie zna? Kto nigdy nie słyszał? Świat bardzo często tłumaczy agresora –  wszystkie znamy te historie –  a jeśli zdarza się nam coś złego, każde szukać winy nie w nim, ale w sobie.

UWAGA!

Wdrażanie do bycia miłą –  to zachęta do lekceważenia własnych uczuć i przekłamywania instynktów. Miłe dziewczynki wyrastają na naiwne kobiety, które czasami trafiają w  sytuacje bez wyjścia. Grzeczni chłopcy dają się prowadzać za nos  i nie raz i dwa wdepną w sidła, które ranią nie tylko nogi, ale i serce.

 

Warto być niegrzecznym!

Wilki nie uczą swoich dzieci bycia miłymi, uczą je życia. Widzenia co jest co. Brania odpowiedzialności raczej za swój los, a nie za samopoczucie kogoś, kto może nam odebrać życie lub wolność. Wyobraźcie sobie wilczka, albo jelonka, który empatycznie zamyśla się nad drapieżnikiem, który rozczarowany odchodzi z polany z pustym brzuchem. Czy żeby nie było mu przykro, lepiej dać się zjeść?A może tylko oddać jedną nóżkę, a może dać się pogonić?

Powtarzałam to już wiele razy, ale będę powtarzać do znudzenia: jeśli Ty o siebie nie zadbasz, nikt inny tego za Ciebie nie zrobi. Jeśli wybierzesz bycie miłym, zamiast bycia autentycznym,  zamiast słuchania siebie, nie oczekuj, że inni zadbają o Twoje interesy. Mogą nawet nie wpaść na to, że jakieś masz. Ludzie są egoistami i myślą głównie o sobie. Tak Ty też. Dlatego musimy się uczyć mówić w swoim imieniu i stawać po swojej stronie.

Granice i ich stawianie są bardzo ważne. Tego powinniśmy się uczyć, nie grzeczności.