Przystosowanie? Tak, ale… Jak nie zdradzić siebie ?

Przystosowanie jest ważne, ale w pędzie do tego aby nie odstawać łatwo zgubić siebie. Jak się potem odnaleźć? 

Czy przystosowanie jest koniecznością?

Z punktu widzenia psychologii, afiliacja, bo o niej mowa,  jest jedną z podstawowych potrzeb psychicznych człowieka, wyrażającą się w dążeniu do bycia razem z innymi ludźmi, przyłączenia się do osób i grup społecznych oraz poszukiwania ich akceptacji. Jej zasadniczym źródłem jest potrzeba bezpieczeństwa, bycia częścią czegoś większego, stanowienia stada, grupy.

Po co światu konformizm? 

Dlaczego konformizm bywa niebezpieczny? 

Od najmłodszych lat uczymy się tego procesu wychwytywania oczekiwań, obserwujemy jak źle kończy armia outsiderów, szanujemy bez dyskusji społeczne normy i można by powiedzieć: cóż, dobrze, tak ma być. Tylko że zapominamy o jednej istotnej kwestii.

W tym całym procesie socjalizacji nie uczymy się jak szanować i respektować siebie.

Wpasowujemy się w rzeczywistość zewnętrzną, a tymczasem depczemy i spychamy w odmęty nieświadomości to co mamy w środku. Nasze wewnętrzne światy, nasze jestestwo, siebie samych.

Proces ten zaczyna się niepostrzeżenie i co najgorsze dzieje się z miłości.Chcemy, żeby naszym dzieciom było dobrze, żeby pasowały, były akceptowane i lubiane. Mówimy im więc, że nie mogą się złościć, bo to brzydko. Że pani w szkole ma zawsze racje, że trzeba jej słuchać i okazywać szacunek, że autorytety są święte, a dzieci nie są po to by je oceniać, czy naruszać ich spiżowe pomniki, tylko po to aby grzecznie i pokornie wykonywać polecenia. Takie dzieci w końcu się lubi, prawda?

Co w tym złego? Pokazujemy swoim słowem i zachowaniem, że ignorowanie uczuć to dobra strategia, że najważniejsze jest
przystosowanie, a cała reszta właściwie się nie liczy, nie ma najmniejszego znaczenia.  Lepiej kłamać, niż się narazić, lepiej milczeć niż okazać słabość, a najgorzej to wystawić się na śmieszność.

Nie zdradzaj samego siebie!

A jeśli mnie odrzucą?

Co jeśli mnie odrzucą? A oceny, a akceptacja? To nasze powszechne obawy. Pamiętaj jednak, że nie ma człowieka, który zaspokoiłby aspiracje i pragnienia wszystkich. Próżne marzenia, próżny trud. Nie jesteśmy pomidorową, żeby nas wszyscy lubili.

Uczymy się szanować drugiego człowieka, to dobre, to bardzo ważne, ale nie zapominajmy w tym wszystkim o szacunku względem samego siebie, o otwartości na własną indywidualność i o wolności wyjścia poza schemat. Tam oddycha się pełną
piersią, tam czuć powiew wiatru, tam myśli krążą po własnych orbitach, a czas, mija w swoim tempie, nie popędzany żadnym biczem śpieszącej donikąd rzeczywistości.

Warto tam być.

Ten tekst, jak i ponad 50 innych, znajdziesz w mojej książce. Kup solo lub w zestawie!