Wstałam dziś rano i świt był taki piękny, a moje ciało czuło to tak bardzo, że przypomniała mi się prawda, którą niektórzy z nas pamiętają z dzieciństwa, której doświadczali maluchem będąc i zachwycając się swoją stopą, palcem u nogi. Prawda, o której zapominamy totalnie w procesie dorastania, w wychowaniu, często restrykcyjnie i źle religijnym, które zamiast w dumę, wbija w poczucie grzechu. Prawda ta jest prosta i piękna, a brzmi następująco: Wszyscy mamy boże i boskie ciało. Nie tylko dzisiaj.

Zanim ktoś się oburzy i uzna za obrazoburcze pisanie w Boże Ciało o bożym i boskim ciele, niech uzna najpierw, że nawet w teologii katolickiej, ciało jest definiowane jako “świątynia ducha”, a nie siedlisko czarnych instynktów. Jako takie jest więc święte, błogosławione, jest darem od Boga. W praktyce jak wszyscy wiemy, wygląda to dużo gorzej, ale nie jest to czas i miejsce aby o tym pisać.

Ciało to nasz pojazd do życia, tym istotniejszy, że bez niego nie żyjemy, nie doświadczamy, nie jesteśmy w stanie niczego przeżyć. Ciało czuje, oddycha, pożąda, wyraża emocje, daje życie. Ciało jest wspaniałe – każde ciało.

Ciało przemawia wieloma językami. Przemawia kolorem i temperamentem, rumieńcem rozpoznania, blaskiem miłości, popiołami bólu, żarem podniecenia, chłodem obojętności. Przemawia nieustannym, niedostrzegalnym tańcem, czasem kołysaniem, czasem pląsaniem, czasem drżeniem. Każde radosne drgnięcie serca, każdy upadek ducha, depresja, budząca się nadzieja znaczą się na ciele”

C.P. Estes- “Biegnąca z wilkami”

 

Doceń swoje boskie ciało

I dziś chciałabym nie o centymetrach i kilogramach, nie o nosach krzywych i prostych, nie o piersiach czy pośladkach. Rozczłonkowaliśmy nasze ciała na kawałki, niczym rzeźnik w jatce. Ten kawałek dobry, ten mniej więcej, a ten to tylko na zmielenie. Ciało odarte z godności, oddzielone od duszy i kości.

Brzmi okrutnie?

A czy tego właśnie nie robisz na co dzień? Odrzucamy siebie, swoje boskie ciało, bez którego by nas nie było, ponieważ daliśmy sobie wmówić, że jest nie takie jak być powinno.

Dziś może, z okazji święta, zamiast szukać w nim wad, zamiast patrzeć na nie przez lupę oczekiwań, spójrzmy na nie w jego boskiej całości. Zobaczmy co lubi, jak czuje, poczujmy skórę, zobaczmy piegi, zmarszczki, stańmy nago przed lustrem i zachwyćmy się naszym boskim ciałem.

Bez tych krzywych nóg, za grubych ud, za mało sterczących piersi, niekształtnych ramion i wszystkich innych wad, które sobie wytykasz nie byłoby Ciebie, nie byłoby niczego.

Czy naprawdę musisz się siebie czepiać?

Za sprawą sztywnych kanonów atrakcyjności kobiecego ciała powiększają się rzesze wysokich dziewczyn, które się garbią, niskich kobiet na wysokich obcasach, tęgich w wyszczuplającej czerni, bardzo szczupłych wypychających się jak balony i innych,które najchętniej nie pokazywałyby się ludziom na oczy. Niszczenie instynktownej więzi kobiety z jej naturalną fizyczną postacią odziera ją z elementarnej pewności siebie. Wątpi ona czy jest pełnowartościowym człowiekiem, a swoją samoocenę opiera na wyglądzie. (…) Jest nieustannie zaprzątnięta swym wyglądem, myśl o nim przenika wszystko. W świecie instynktów jest nie do pomyślenia, by kobieta była do tego stopnia ochłonięta swoją powierzchownością.

C.P. Estes – “Biegnąca z wilkami”

 

Dobre piersi czują

W wielu tradycjach religijnych, filozoficznych, mówi się, że to dusza ożywia ciało, ale jest to spojrzenie dość płytkie, nieuprawnione. Wyobraźmy sobie, że to ciało ożywia duszę –  daje jej dom, pozwala doświadczać tego życia we wszystkich jego przejawach, daje – jak pisze C. P. Estes – czystą kartkę, atrament i pióro, którym dusza będzie pisała za życia.

W baśniach i legendach, ciało jest pełnoprawnym bóstwem. Nauczycielem życia, mentorem, przewodnikiem, magicznym dywanem, który tylko dla niewprawnego oka wydaje się być zwyczajny i bez wyrazu, a który, niczym w historii z 1001 nocy, może nas zabrać gdziekolwiek zechcemy.

Ciało nie jest egzaminem do zdania, ani przeciwnikiem do pokonania. Nie jest i nigdy nie będzie kimś, kogo musisz wykiwać, aby żyć.

Czy wobec tego mądrze jest spędzać całe życie, chłostając nauczyciela, który tak wiele może nam dać, tak wiele nauczyć? Czy chcemy przez całe życie pozwalać innym na ubliżanie naszym ciałom, osądzanie ich, doszukiwanie się w nich braków? Czy jesteśmy dość silne, by zanegować obiegowe poglądy i wsłuchać się w nasze ciało jak w potężną i świętą istotę?

C.P.Estes – “Biegnąca z wilkami”

 

Świętuj swoje boskie ciało

Weź je dziś w miejsce, które lubi, poczuj je każdym porem skóry. Przywołaj żywioły. Niech wiatr zabierze z Twojej głowy i ciała to co jest im już zbyteczne. Niech woda obmyje to, co chce się oczyścić. Poczuj jak energia wody i życia przepływa przez Ciebie, oczyszcza zastoje, blokady, leczy zranienia. Przywołaj żywioł ognia, niech rozgrzeje to co potrzebuje energii i spali, to co dawno powinno spalić się na popiół, aby dać miejsce na nowe w Twoim życiu.

Stań na ziemi i poczuj że żyjesz. Poczuj energię, która przepływa przez Twoje stopy, poczuj połączenie z planetą i światem. Pozostań w tym tyle ile potrzebujesz.

Niech to będzie Twoja procesja do Ciebie. Niech to będzie prawdziwe świętowanie Twojego boskiego, bożego ciała.

Nie ma jednego przepisu na piękne ciało. Nie jest ważny kształt ani wiek, ani nawet czy mamy wszystkiego po dwa, niektórzy wszak mają po jednym. Natura chce by ciało czuło, by miało kontakt z przyjemnością, sercem, duszą, dzikością. Czy umie się cieszyć, odczuwać szczęście? Czy umie się po swojemu poruszać, tańczyć, pląsać, kołysać, rzucać? Nic więcej nie ma znaczenia. 

C.P.Estes. – “Biegnąca z wilkami”

Wszystkie cytaty pochodzą z książki – C.P.Estes – “Biegnąca z wilkami”, rozdział 7

Medytacja ciała wg Freya, do której nawiązuję w ostatnim akapicie – tutaj.