kolejny wpis który mam ochotę sobie wydrukować i powiesić przed biurkiem.
Doskonały!

Małgosiu, kapitalnie napisałaś!

Przypomniało mi się, co niedawno gdzieś przeczytałam, nie pamiętam, kto, gdzie i przy okazji jakiej dyskusji napisał: Owszem, jesteśmy kowalami własnego losu, ale jedni dziedziczą doskonale wyposażoną kuźnię, inni muszą ukraść swój pierwszy młotek. Chociaż to może nie pasuje do tego tekstu, bo pokazuje, że przesrane niektórzy mają dalece bardziej. Ale właśnie, skala cierpienia. Ciąży mi coś, co dla innych może być pierdołą niewartą uwagi – i odwrotnie.
A co do samego Twojego tekstu, Małgosiu, to sam jego tytuł ma to, co w Twoim blogu lubię. Nie pokazujesz, że wszystko jest różowo i cudownie, zależy od nas, wystarczy wziąć się w garść i naprawdę możemy być, kim tylko chcemy – nie zostanę muzykiem,sporstmenką, nie zamieszkam na rajskiej wyspie, nawet nie zmienię swojej natury, by lubić i umieć być w centrum uwagi w sytuacjach raczej prawie codziennych. I nie mówisz, że na pewno wszystko jest możliwe. Mówisz, że nie potrzeba mieć wszystkiego. Czytając Twojego bloga czuję się, jakbyś mi mówiła, że owszem, czasem jest do dupy, ale jesteśmy silniejsze, niż się wydaje i ostatecznie wszystko będzie dobrze – jeśli się chce, żeby było. Dziękuję. Słowo używane w kwestiach błahych, które ciężko wypowiedzieć, kiedy naprawdę się należy. 🙂

Małgosiu, świetnie napisałaś! Wielu osobom otworzysz oczy (jeśli, oczywiście, chcą je otworzyć), ale też myślę wielu (tak jak mnie) pocieszyłaś. Czym? A no na przykład tym, że wokół mnie widzę mnóstwo przykładów ludzi złamanych swoim dzieciństwem. Ludzi do dziś nieporadnych, wycofanych, zalęknionych lub przeciwnie, agresywnych. Wielu nie umie zmienić nic. Bo i nie widzi przyczyny. A przecież życie toczy się dziś. Można się zmienić. Chociaż odrobinę. Dzięki temu, że zacznie się choć trochę rozumieć.
Dziękuję!

To bardzo "polskie" zachowanie: mieć pretensje , być ofiara, użalać się nad sobą. Od paru lat mieszkam w Holandii. Migracja pozwoliła mi oduczyć się takiego zachowania. Zamiast narzekać , biorę sprawy w swoje ręce i staram się wykreować lepsza rzeczywistość. Myślę ze Ci którzy odważyli się wyjść poza środowisko w którym dorośli , i byli zmuszeni zaaklimatyzować się w innym , zrozumieją moje słowa.

Małgosiu, dziękuję za ten tekst! Mam nadzieję za jakiś czas, zaprosić Cię na dobrą herbatę, w misiurowym kubku, do domku – na bardzo wysokim – drzewie <3