Wrzesień to dla mnie zawsze taki nowy rok. Może to wrodzona przekora, a może zdrowy rozsądek, ale to teraz chce mi się planować bardziej, myśleć mocniej i korzystać z energii, którą nazbierałam przez całe lato. Zmierzamy do końca starego cyklu –  już bliżej końcówki roku niż jego początku. Jesień, nie tylko w przyrodzie, to czas zbierania plonów. To co zostało zasiane, powinno teraz urosnąć i wydać owoce. Jeśli tak się nie stało, mamy szansę na to, aby refleksyjność jesieni spotkała się z naszą potrzebą refleksji. Co jest w Twoim koszyku? Z czym wchodzisz w jesień?

Ten tekst będzie inny niż zwykle, tak jak inne było dla mnie to lato. Miałam w swoim życiu taki czas, kiedy czułam, że nic się nie dzieje. Kiedy czas przepływał mi przez palce i kiedy nie wiedziałam co z nim zrobić. Są takie lata w moim życiu, o których mogę powiedzieć uczciwie, że nie bardzo wiem, co się z nimi stało. Nie był to czas stracony, ale często po prostu czas trudny, spędzony w zawieszeniu, w jakimś oczekiwaniu na coś.

Ten czas tu, teraz, u mnie jest inny. I takie było to lato. Gdybym miała je podsumować jednym słowem, jednym zdaniem, byłby to czas doświadczania życia w jego różnych przejawach. Czas smakowania i dorastania. Czas przemiany.

W życiu tak często bywa, że chociaż wydaje się nam, że jesteśmy już pełni, kompletni, dojrzali i określeni conajmniej setką rzeczowników, okazuje się, że tak naprawdę nic, albo prawie nic o sobie nie wiemy. I wszystko się zmienia, znowu i znowu. Ciągle –  bo wszystko to co się z nami dzieje, nie jest lekcją do odrobienia,  załatwienia i zapomnienia, ale procesem uczenia się, który trwa i trwa.

I trwać będzie. Przynajmniej tak długo jak trwa życie.

Dobre lato

To lato było dla mnie łaskawe, chociaż w tej warstwie zewnętrznej nie działy się jakieś ogromne zmiany. Korzystałam ze słońca, pływałam w jeziorze i basenie, patrzyłam jak krople wody lśnią na opalonej skórze. Dużo się uśmiechałam, dużo chodziłam, byłam na kilku koncertach, w teatrze i na pustym placu nocą.

Udało mi się wytańczyć i popłakać. Doświadczyć pożądania i rozczarowania. Smutku, radości i tęsknoty. Skończyłam książkę i zaczęłam nową pracę.

Moje lato było jak koszyk po brzegi wypełniony dobrem. Tego piękna nie może popsuć ani jedno zgniłe jabłko, ani oczekiwania, że powinien być większy, pełniejszy czy bogatszy –  bo ich nie miałam.

Wszystko przyjęłam z wdzięcznością –  nawet to, czemu kłaniać się jest trudno –  bo cierpliwość i pokora nigdy nie były moimi mocnymi stronami.

Jeśli na tą jesień szukasz inspiracji, wsparcia, zajrzyj do moich książek! Znajdziesz tam nie tylko opowieści, ale także dużo wiedzy o tym, jak radzić sobie z życiowymi przeciwnościami.

A teraz jesień …

Mam wiele myśli związanych z jesienią. Chciałabym wypełnić ją tym samym pięknem, doprawić cynamonem i poszurać nogami na suchych liściach. Jestem syta latem i wiem, że może przyjść teraz do mnie coś innego, coś na co czekam, a może wcale się tego nie spodziewam.

Dziś jest dzień rzucania zaklęć. Mówienia sobie o tym, czego potrzebujesz. Zrób to dla siebie i wypowiedz je na głos. Niech mają szansę się spełnić.

Spotkaj się dziś ze sobą i obmyśl plan. Zerknij w swoje lato jak w książkę, która została przeczytana i która otwiera nowy rozdział. Wszystko czego doświadczamy jest jednocześnie końcem i początkiem.

Marz z rozmachem i zaklinaj śmiało.

Życzę Ci wspaniałej jesieni. I niech moje zaklęcie  – dla mnie, dla Ciebie –  się spełni.