Jechałam wtedy autem i chyba zamyśliłam się na chwilę, przez co zaliczyłam ostre hamowanie na mokrej jezdni. Wystraszyłam się, na szczęście nic się nie stało, pan który jechał za mną chyba nic nie zauważył, a ja spoglądając w lusterko rzuciłam do siebie: I co robisz idiotko?!

Kiedy emocje opadły, a ja piłam kawę przy stoliku w kawiarni do której jechałam, uświadomiłam sobie, że nie powiedziałabym tak ani do córki, ani do męża, ani do koleżanki, ani nawet do obcego człowieka, który zachowałby się źle na drodze czy w przestrzeni publicznej. Powiedziałam tak jednak do siebie.

To jedno małe zdarzenie wiele mówi o naszej empatii do samych siebie, czy raczej jej braku.

O co w tym wszystkim chodzi?

Empatia do zdolność do odczuwania, przyjęcia jako istniejących (nie na siebie) stanów i punktu widzenia innych osób. To oczywiście bardzo ogólna definicja, trzeba by ją rozwinąć i poszerzyć o wiele czasowników i okoliczników, ale generalnie chodzi o to, aby móc powiedzieć:  “widzę Cię”, “jesteś”, a nie “to nic takiego, nie przesadzaj, zrób coś ze sobą, bo można z Tobą oszaleć”.

Bezradność jest trudna, może dlatego tak niewielu z nas stać na empatię?

Najgorsze jednak jest to, że o ile wiele osób STARA się wychodzić z empatią do innych osób, o tyle nie starcza im już tej woli, aby być empatycznym dla siebie.

I serio nie jesteśmy. Często w ogóle.

Analogicznie do powyższych definicji empatia dla siebie, to widzenie siebie, dostrzeganie swoich potrzeb, stanów emocjonalnych, okoliczności, w których się znajdujemy i wychodzenie im na przeciw.

W teorii wydaje się łatwe, bo “jaki jest koń każdy widzi”, ale w praktyce okazuje się zadaniem trudnym, dla wielu niewykonalnym.Empatia to także uznawanie swojego prawa do sprzeciwu, do powiedzenia “nie”, do stawania po swojej stronie, nawet jeśli to nie jest w smak innym osobom, albo narusza jakoś ich interesy.

W empatii dla siebie zawierają się także nasze granice i niezgoda na ich naruszanie. Przez siebie i przez innych.

Empatyczna książka na jesienne wieczory? Znajdziesz ją TUTAJ.

 

Powodów jest wiele. Można powiedzieć, że empatii nikt nas nie uczy, ale będzie to tylko częściowa prawda.

Badania pokazują, że rodzimy się empatyczni. Małe dzieci wykazują empatię wobec siebie nawzajem, wobec rodzica, który się przewróci i uderzy, wobec misia, która ma złamaną łapkę. To nie są wyuczone zachowania, ale nasze wyposażenie wewnętrzne, które się “wyciera” i traci na znaczeniu w procesie wychowania.

Niestety, o czym już pisałam, uczy się nas nie czuć, ale zaprzeczać temu co czujemy. Boli Cię? Ach, wcale nie boli, daj spokój, to małe zadrapanie! Nie masz ochoty już jeść, ależ jeszcze łyżeczkę za tatusia! Smutno Ci? Nie wolno się smucić, trzeba się cieszyć! Nikt nie lubi smutasów! 

Jeśli przez lata otrzymujemy taki komunikat, potem jako dorośli ludzie przekazujemy sobie dokładnie taki sam. Jesteś nieważny, nieważna. To się nie liczy. To trzeba wytrzymać. Emocje są dla słabych, mocni wszystko wytrzymują, nie można się mazać.

Jakby tego było mało, boimy się, że zajmując się sobą, a nie innymi, staniemy się egoistami, albo ktoś nas o to posądzi. Tych powodów jest znacznie więcej i pewnie trzeba by się zagłębić w siebie, aby znaleźć własne.

Czy masz do SIEBIE SERCE?

 

Empatia dla siebie jest ważna, bo pomaga nam dbać o siebie i swoje potrzeby. Bez niej jesteśmy jak podróżny bez kompasu. Kiedy czujemy ból, on pojawia się po coś. Empatia pozwala nam się nim zająć. Nie stawiać wymagań nie do sprostania. Kiedy pojawia się potrzeba (odpoczynku, bycia, odpuszczenia, pójścia w coś), to ona daje zielone światło aby za tym iść.

Empatia to nie jest rozczulanie się nad sobą.

Jeśli to robimy, to siłą rzeczy zużywamy swoje zasoby i z czasem będziemy ich mieć coraz mniej: dla siebie i dla innych.Brak empatii zamyka nas na życie, na siebie, ale i na innych ludzi.

Jeśli nie umiemy zadbać o siebie, nie widzimy siebie, to jak możemy NAPRAWDĘ dbać o drugiego człowieka? Nie zdołamy go nawet zobaczyć.

Jak być empatycznym dla siebie? 

Nie tylko siebie widzieć, ale jeszcze chcieć zobaczyć. Traktować z wyrozumiałością i miłością. Widzieć w sobie człowieka, który tak jak każdy, ma prawo mieć gorszy dzień, słabszą dyspozycję czy po prostu dosyć.Jeśli boli głowa, to nie biec po proszek, tylko chwilę z tym pobyć i pomyśleć dlaczego.Jeśli za mało śpię, to dać sobie prawo do odpoczynku.

Widzieć swoje stany emocjonalne i się im przyglądać. Niekoniecznie od razu szukać rozwiązania, ale chociaż ZE SOBĄ W TYM BYĆ. Bez zaprzeczania, umniejszania czy ośmieszania.

Porzucić poczucie winy i wstyd, że nie zawsze jestem taki, taka jak mi się wydaje, że powinnam, czy taka jakiej oczekują mnie inni.

To wiele zmienia.

Spróbujcie koniecznie!