Potem trochę dorosłam i w tym procesie dorastania jestem od dobrych dwudziestu lat. Od tego czasu, szczęśliwie, w mojej głowie mieści się coraz więcej rzeczy i pojęć. To co kiedyś wydawało się absolutnie niemożliwe, dziś jest zwyczajne i nie powoduje nawet uniesienia brwi. Całe szczęście, bo gdybym unosiła je tak często jak kiedyś, dawno potrzebowałabym botoksu.

Niestety, nie wszędzie jest tak różowo: i mówię tu o ludziach z prawej i z lewej, tych od nowoczesności i tych, okopanych po stronie tradycji. Tych co Zen, Budda, Jezus i cała reszta.

Nikt, zaprawdę powiadam Wam, nikt z nas nie jest bez winy.

Wychowałam się w niewielkim mieści, takim w którym sensacją była odrobina niezależności, nie mówiąc już o imprezie w okolicy Wielkiego Postu. Pamiętam krążące po podstawówce legendy o tym jak ktoś urządził imprezę w okresie zabronionym i prawie trafił go piorun, albo coś w ten deseń.

Pewnie od tego czasu trochę się zmieniło, ale świadomość i otwartość na inność, to do dziś towar deficytowy i to wcale nie na prowincji, czy w totalnym zaścianku, ale UWAGA! We wszystkich środowiskach. 

Bardzo wiele rzeczy nam się ciągle w głowie nie mieści.

Na przykład to, że są kobiety, które niekoniecznie marzą o mężu i gromadce dzieci.

Że są takie, które chciałyby mieć pięcioro.

Że są mężczyźni, którzy nie chcą i nawet nie powinni się z nikim wiązać.

Że można zmienić w życiu zdanie i po ultrakatolickim wychowaniu stwierdzić, że jednak się nie wierzy.

Że można odkryć w sobie umiłowanie do prastarych wierzeń.

Albo wierzyć w astrologię.

Albo w astrofizykę.

Głosować na PIS.

Nienawidzić PIS- u.

Kochać facetów, gdy jest się facetem.

Kochać i kobiety i mężczyzn.

Nie uprawiać seksu.

Lubić lody o smaku bazylii, ale wymiotować po solonym karmelu.

Pracować w korporacji i chwalić sobie to rozwiązanie.

Zbierać puszki i czuć się szczęśliwym.

Zrezygnować z dobrej pracy w imię realizowania swoich pasji za 1200 netto.

Przeżyć śmierć bliskiej osoby i mieć w sobie siłę by żyć dalej.

Nie czytać książek.

Czytać wszystko, nawet instrukcję obsługi pralki.

Chcieć spędzić święta w samotności i cieszyć się z tego.

Lubić pieniądze i z pełną transparentnością o nich mówić.Wybrać milczenie i zakon.

Niczego nie wybierać, tylko płynąć z prądem.

NAPRAWDĘ. 

Bo ile ludzi, tyle opcji i pomysłów na życie.

Ta lista jest tak niekompletna jak z drugiej strony, lista naszych win. Bo chociaż wydaje nam się, że jesteśmy tolerancyjni, to i tak ciągle wydaje nam się, że wiemy LEPIEJ jak ktoś powinien żyć i co zrobić, żeby było dobrze.

Jak można nie lubić czytać, tylko debile nie czytają!

Jak można nie chcieć mieć dzieci?

Jak można nie lubić kotów!

Jak można poświęcać czas zwięrzętom zamiast ludziom!

Jak można jeść mięso!

Jak można nie chodzić do kościoła?

Jak można tam chodzić?

Jak bardzo trzeba być ograniczonym, aby głosować na tych debili?
Jak można nie widzieć ile złego zrobili?

Jak

Jak

Jak

Jak…

A jednak można –  i póki tego nie zrozumiemy, póki nie zmieści nam się w głowie, że ludzi myślą w różny sposób i mają przeróżne życiowe motywacje oparte na różnych ścieżkach, doświadczeniach i osobistych powodach, dopóty nie ma opcji, abyśmy przestali na siebie patrzeć z pogardą i dali sobie wolność decydowania o swoim życiu.

Bo czy nie tego, bez względu na różnice, wszyscy chcemy?

Kiedy człowiek czuje się mało kimś, to łatwiej pogardza innymi – przeczytałam jakiś czas temu w książce “Polska na kozetce”, której współautorem jest między innymi Jacek Santorski. Ta książka – rozmowa – pozwoliła mi z dużą empatią i większą głębią spojrzeć na postawy, których nie rozumiem i w głębi duszy pewnie nie akceptuję. Dziś mogę z powagą stwierdzić, że i mnie, w moim postrzeganiu świata brakowało empatii, i że nie raz, nie dwa, sama mówiłam językiem pełnym pogardy.A problem w tym, że pogarda nie buduje, tylko burzy, no chyba, że mówimy o murze, który stawiamy między sobą.

Problemem nie są w gruncie rzeczy różnice, tylko to, że przez nasze zamknięte głowy, przez nasz brak oglądu i prawdziwej tolerancji, nie jesteśmy w stanie dopuścić, że ludzie mogą myśleć i czuć w różny sposób i że nie ma – chcę to podkreślić z pełną mocą –  NIE MA – jednego, idealnego sposobu na życie, który odpowiadałby wszystkim. 

Nie chodzisz w moich butach –  co możesz o mnie wiedzieć –  i jakim prawem chcesz o mnie decydować, na jakiej podstawie mnie oceniasz?!

Uwaga! To dotyczy wszystkich! Także tych, o których teraz myślisz, że to buraki i ćwierćinteligenci.

Antidotum na zamknięte głowy

Chciałabym je znać, ale niestety jest tak samo niedostępne jak kamień filozoficzny.

Ksiądz Twardowski, napisał kiedyś taki wiersz, który mógłby być manifestacją tego jak powinno się żyć:

Nie przyszedłem Pana nawracać. Obce mi są retoryka, dydaktyka i patos. Próbuję pisać takie wiersze, które nie byłyby manifestami. Lepiej niech nie nawołują i nie nawracają. Niech niosą swoje treści w łagodnym zawieszeniu, w zaufaniu w żarliwej otwartości na życie i jego powszednie sprawy. Niech podejmują dialog ze wszystkimi postawami.

I marzy mi się taki świat, w którym przestalibyście siebie nawzajem nawracać, za to z miłością, wyrozumiałością i otwartością, przyjęlibyśmy, że dopóki nikomu nie dzieje się krzywda, to każdy ma PRAWO i OBOWIĄZEK, żyć najlepiej jak umie –  PO SWOJEMU.To jest jedyne, znane mi antidotum na zamknięte głowy i zamknięte serca.

Jeśli też nie znasz innego, spróbuj zastosować to. Dla siebie i dla innych. Z miłością.

Sam nie wiesz, ile z rzeczy, które dziś Ci się nie mieszczą w głowie, jeszcze znajdzie w niej wygodne miejsce.