Kto z nas tego nie doświadczył? Nie odczuł? Wszyscy! Nie ma w tym nic złego ani specjalnie niepokojącego. Życie to nie wieczna droga do góry, ale sinusoida.

Dziś jest lepiej, jutro jeszcze lepiej, a pojutrze może trzeba będzie zrobić krok w tył? Jeśli ten stan nie trwa miesiącami, a nasze samopoczucie nie ma tendencji do ciągłego pogarszania się, nie ma się czym martwić.

Przyjmij swój smutek, daj mu herbaty, szybciej sobie pójdzie.

 

Wiara w to, że będzie TYLKO dobrze, jest naiwna. Życie nie jest idealne i nigdy nie będzie.

W nurcie terapii Gestalt, istnieje przypowieść o ogrodzie. Można próbować doprowadzić go do ideału i można tak spędzić całe swoje życie. Wybierać kamyczki, których ktoś tam nawrzucał. Wyrywać bez przerwy chwasty, które ciągle odrastają. Myśleć: “jak cudownie będzie usiąść w perfekcyjnym otoczeniu, zaciągnąć się świeżym powietrzem i delektować tą doskonałością”. Można i tak, tylko czy obiektywnie, realnie, to ma szansę kiedyś nadejść?

Zawsze coś będzie nie tak. Zawsze jakiś drobiazg będzie wytrącał nas z równowagi.Jeśli jesteś księżniczką na ziarnku grochu swojego życia, ZAWSZE coś będzie Cię kłuć w tyłek. 

Nie martw się! To niczego nie załatwia!

Elizabeth Gilbert, w “Jedz, módl się i kochaj” pisze: “(…) głęboki żal jest niczym jakieś konkretne miejsce, przecięcie współrzędnych na mapie czasu. Kiedy stoimy w tym lesie smutku, trudno nam sobie wyobrazić, że będziemy w stanie odnaleźć drogę do jakiegoś lepszego miejsca. Jeśli natomiast ktoś nas zapewni, że już kiedyś stał w tym samym miejscu, ale zdołał się stamtąd wyrwać, może nam dać to nadzieję”.

Jeśli doświadczyliśmy już mocy i trudów powrotu, to za każdym razem będzie nam łatwiej wierzyć, że i tym razem nam się uda.

 

Narzekanie jest nieefektywne. Biadolić, to marnować energię potrzebną na szukanie rozwiązań.

Nigdy nie wiadomo, co jest czym, zanim się tego dobrze nie pozna i nie obedrze z pozłotka iluzji.

Buddyści opowiadają historię o zającu, który przebudził się bladym świtem i widząc wschodzącą na niebie ognistą kulę, zaczął wieścić koniec świata. Kiedy dodatkowo przestraszony, w  panice wpadł na drzewo i strącił jabłko, które z hukiem spadło na ziemię prawie umarł ze strachu. Tymczasem tak naprawdę nic się nie działo. Dzień budził się tak jak codziennie. Świat dopiero się zaczynał, a nie kończył.Niezwykle często w chwilach gdy jest nam trudno i słabo zachowujemy się tak jak ten zając, pogarszając jeszcze swoje położenie.

Żeby nie wpaść w panikę, wystarczy się tylko dobrze rozejrzeć. I nieść ze sobą przekonanie, że smutek czy radość, trudności czy z górki, to wszystko jest przejściowe, a tak czy inaczej przecież DAMY SOBIE RADĘ.

Właściwie czemu mielibyśmy sobie nie dać? 

*************

Moja książka, nie tylko na dobre dni. Zajrzyj do niej i inspiruj się zawsze wtedy, kiedy tego potrzebujesz! KUP TERAZ