Wybaczyłam. Czas pomógł. Zdjęłam ten ciężar z pleców i zbudowałam wiele nowego, dobrego życia.
Ale nie potrafię i nie chcę spotkać "krzywdziciela". Nie chcę rozmowy, nie chcę "przyjaźni", nie chcę żadnego kontaktu. Myśl o przypadkowym spotkaniu mnie stresuje.
Dziękuję Ci za słowa: "Często mimo wybaczenia nie jesteśmy w stanie kochać, szanować czy współegzystować z tym, kto nas skrzywdził."
Teraz rozumiem siebie.
Dorota

Ale co to właściwie jest to wybaczanie. Bo ja nie rozumiem. Jak to odróżnić od zapomnienia, odcięcia się, nie myślenia, nie wracania do tematu. Jak to odróżnić od pozostawienia sprawy i porzucenia tematu.????? Dla mnie jak coś mi się nie podoba, ktoś mi dał w kość i widzę, że się nie dogadamy, nie oczyścimy atmosfery, nie powiemy co kto ma na wątrobie, nie ma sensu drążyć. Zostawiam to, mówię sobie, że cóż, takie życie i "shit happens", nie szukam winnych, nie dochodzę co by było, nie zapadam się w ciemne klimaty i zajmuję się sobą. Unikam albo tych osób, które mi zrobiły źle albo wchodzenia w nimi w cokolwiek więcej niż to konieczne. To jest coś innego niż wybaczenie? Bo ja nie rozumiem tego kalibru nadawanego wybaczeniu, co to jest innego niż to, co opisałam powyżej?

Witam! Ze mną na tu i teraz jest tak,że jakby to rzec, jestem w procesie wybaczania, pracuję nad tym, bo bycie pokrzywdzoną zbyt długo, to zdecydowanie więcej strat niż korzyści, i teraz świadomie już wybieram: chcę zostawić ten bagaż, ale o nim nie zapomnieć. Chyba trochę "biegnę z wilkami"… 😉 ale przy tej okazji mam taką refleksję, że czasem to otoczenie nasze ma większy kłopot z tym naszym przez kogoś skrzywdzeniem niż my sami, szczególnie w momencie, kiedy my tą gotowość do wybaczenia mamy, a reszta niekoniecznie! I tutaj znowu trzeba pilnować SIEBIE 😉
pozdrawiam i dziękuję za ten post!
dorka

Każdy w swoim życiu przechodzi przez coś co go totalnie zmieniło. Ja myślałam, że tego co mi mój były narzeczony zrobił nigdy nie wybaczę, teraz podchodzę do tego w inny sposób. Minęły dwa lata, ja chociaż, już nie stawiam muru przed sobą, nie potrafię się z nikim związać, nie potrafię zaufać,pokochać. Wszyscy mężczyźni wydają mi się tylko dużymi dziećmi, że są niedojrzali. Mnie mój były narzeczony zdradził mnie przed planowanym ślubem. rozstaliśmy się 3 miesiące przed. Pamiętam dzień rozstania do dziś. Błagał mnie bym mu wybaczyła, bym go nie zostawiała. Z perspektywy czasu wiem, że dobrze zrobiłam, chociaż wtedy myślałam, że bez niego moje życie nie będzie miało sensu.Nie potrafiłam nawet go wyzywać po tym co mi zrobił, obrażać, nie czułam takiej potrzeby. Znalazłam ten sens życia, może być płytki dla większości, ale uciekłam w pracę i to daje mi szczęście. Odcięłam się od niego, zaczęłam żyć na nowo, próbował podtrzymywać kontakt, jednak ja go przerwałam. Żyję i jeżeli mam się z kimś związać to kiedyś ktoś się zjawi. Nikogo nie szukam. Myślę, że czas leczy rany, także jak ktoś mówi, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Jest. Trzeba wierzyć w siebie. Trzeba o siebie walczyć. Jestem kobietą po 30, nie mam parcia już na rodzinę.

Niesamowite jest to, jak bardzo potrzebowałam tego artykułu właśnie dzisiaj… Nawet nie wiesz jak bardzo mi w ten sposób pomogłaś. Zostałam bardzo skrzywdzona przez kogoś kogo bardzo pokochałam i komu przede wszystkim zaufałam, otworzyłam moje serce, co nie było łatwe ze względu na moje doświadczenia. Postanowiłam dać mu drugą szansę, bo bardzo się kochamy, bo on się bardzo zmienił, myślałam, że właśnie dlatego będę potrafiła wybaczyć. Po przeczytaniu tego artykułu wiem już, że robiłam wszystko źle, że zamiast iść naprzód z nim ja zostałam w tej krzywdzie, w tym bólu i ogromnym żalu do niego. Zamiast położyć opatrunek na moje rany ja sypałam na nie sól. Jeśli stawiasz się w roli ofiary to zawsze nią będziesz chociażby w swojej głowie. Powiem więcej, tak jest paradoksalnie łatwiej, zakopywać się w swoim żalu i smutku i obwiniać o to cały świat. Ogromną sztuką jest spojrzeć w oczy ukochanej osobie i powiedzieć wybaczam Ci, tak z głębi serca. Jeszcze do tego etapu nie doszłam, ale oczyszczam się, godzę z przeszłością, cieszę się teraźniejszością i z optymizmem staram się patrzeć w przyszłość, chociaż demony przeszłości bardzo starają się wracać w najmniej oczekiwanych momentach.