Nikt nie posprząta domu tak jak ja i tylko fleje chodzą w niewyprasowanych bluzkach – tą dewizą, niewyartykułowaną może głośno, chętnie wytapetowałaby przedpokój.Obiady na mieście to strata pieniędzy i lenistwo, dlatego Zosia wstawała 4:30 i gotowała. Nie było wyjątków, nie pobłażała w końcu nikomu, a najmniej sobie. – No weź mama – dziś zamówimy pizzę, jęczały czasem dzieci –  ale Zosia pizzy nie jadała, więc nawet wtedy gotowała –  dla siebie i dla męża – nawet jeśli potem połowa obiadu lądowała w śmieciach, bo wszyscy poza nią, najedli się pizzą.

Zanim wyszła do pracy zdążyła jeszcze sprzątnąć kuchnię i ogarnąć listę zakupów. Sprawunki oczywiście też załatwiała sama, bo “mąż się nie zna i kupi byle co”. Kiedy coś w jej zdrowiu i samopoczuciu zaczęło siadać, dalej radziła sobie wyłącznie sama. “Nie można sobie pobłażać – to nic wielkiego – mówiła sobie i dzieciom.

Kiedy okazało się, że mąż –  ten sam co to – biedaczek – nie zna się specjalnie na niczym i “bez niej by zginął” zaczął ją zdradzać z kimś z pracy –  Zosi przez chwilę zadrżała powieka, ale zaraz pomyślała sobie, że ona jednak da sobie ze wszystkim radę SAMA. Rozmówiła się z kochanką, męża postraszyła rozwodem i podziałem majątku, jakoś to wszystko kulało się dalej, chociaż czasem w nocy budził ją strach i zamiast wstawać o 4:30, czasem prawie się nie kładła bo nie mogła zasnąć.

Koleżanki z pracy coś szeptały o terapii, zapraszały na wieczorne kino, albo wspólny weekendowy wyjazd, ale ona nie miała czasu ani ochoty. Nadal ogarniała dom, gotowała obiad, sprzątała, pracowała i robiła wszystko, aby nie było po niej widać, że coś się dzieje.

Ludzie, którzy byli za długo silni, często płacą za to wielką słabością. Tak to działa.

To co złe, przychodzi znienacka

Czujesz niepokój czytając tą historię? Słusznie. To co złe, często przychodzi niepostrzeżenie. Tym razem też dopadło ją nagle i podeszło podstępem. Najpierw była grypa, potem problemy skórne, przez które utknęła w domu na dobre 2 tygodnie, potem zapalenie stawów. Kiedy wydawało się, że już ze wszystkiego wyszła, na dodatek SAMA, no nie licząc lekarzy, bo mąż po aferze z romansem jeszcze bardziej wycofał się ze wspólnego życia, poczuła kiedyś, że naprawdę ma głęboko gdzieś czy jej bluzki są wyprasowane, czy obiad będzie gotowy i czy jutro na śniadanie wystarczy parówek.

Tego dnia nie wstała z łóżka i poczuła, że coś w środku wciąga ją coraz głębiej i głębiej.

Rodzina chodziła obok niej zobojętniała i trochę zdziwiona, no bo w końcu zawsze dawała radę, mąż nie odzywał się jak zwykle i dopiero po tygodniu jej siostra zadzwoniła na alarm. Brudną, pogrążoną w apatii i totalnie bez woli do życia – zaprowadzono właściwie na siłę do psychiatry.

Pierwsza rzecz, której się tam dowiedziała to ta, że nie da sobie rady całkiem SAMA, bo z miejsca, do którego doszła rzadko kto wraca bez wsparcia i przewodnika.Nie dlatego, że jest leniwy czy życiowo “nieogarnięty”. Dlatego, że po prostu się nie da.

Sama, sama, sama

W tej historii są dwa wątki: zajmijmy się najpierw pierwszym. Zosia była przez wiele lat managerem, wykonawcą i osobą prawie w 100% odpowiedzialną za funkcjonowanie całej swojej rodziny. Oboje z mężem pracowali, ale mąż właściwie zajmował się tylko tym. Nawet gdyby chciał wziąć trochę tej odpowiedzialności, to była mu ona dosłownie wyrywana z rąk.

Nie chodzi zresztą o obarczanie kogokolwiek winą, pomówmy raczej o konsekwencji i odpowiedzialności.

Wiele wokół takich par, w których kobiety, rzadziej mężczyźni, chociaż i takie sytuacje się zdarzają, zachowują się NADODPOWIEDZIALNIE i nie pozwalają drugiej stronie brać udziału w życiu. Po pewnym czasie robi się to dla tej odsuniętej strony nawet wygodne – i bywa, że funkcjonuje to tak latami.

Stąd ojcowie, którzy nie byli nigdy z dzieckiem na szczepieniu, nie wiedzą ile kosztuje chleb i z trudem zgadują, do której klasy chodzi ich dziecko. Kiedy w toalecie zabraknie papieru toaletowego wymownie patrzą na małżonkę, no bo haloo!!! Przecież zawsze tam był.

Takie nadodpowiedzialne osoby uważają długo, że “muszą”, “nie da się inaczej”, ale świat rzadko wali się, gdy odpuszczają albo życie zmusza ich do wciśnięcia przycisku STOP – np. z powodu choroby.
Muszę wszystko sama –  to jest droga ku zgubie. 

 

Czasami sprawy zachodzą tak daleko, że nie ma już czasu na odwlekanie. Teraz, albo nigdy.

Nie bądź alfą i omegą!

Bycie niezastąpionym, od wszystkiego, to jest naprawdę droga donikąd. Na pewnym etapie życia, trzeba umieć delegować zadania i się nimi dzielić. Nie dlatego, że nie dasz rady. Jak się uprzesz, to dasz! Ale czy na pewno o to chodzi?!

Znam wielu ludzi, którzy to “danie rady” stawiają sobie za punkt honoru. Żal im tego poczucia wszechmocy i nie umieją zrezygnować nawet z mycia łazienki, a co dopiero z “kontroli” nad pełnią życia rodzinnego.

To jest coś co robimy dla siebie – a nie tylko dla nich. Ta kontrola pojawia się w nas z pewnego powodu i zaspokoja nasze niezaspokojone inaczej potrzeby, ale teraz nie o tym.

Pomoc  –  to nie grzech, ani powód do wstydu

Dotyczy to w takim samym stopniu pomocy w każdej sferze życia, czyli np. pani, która wyręczy w sprzątaniu, jak i delegowania zadań w pracy –  czy w końcu pomocy medycznej i psychologicznej.

Kiedy złamiesz nogę, nie szukasz w internecie samouczka pt. “Jak tanio i szybko założyć gips?”.

Kiedy coś dymi w silniku – udajesz się do mechanika.

Kiedy boli dusza? Kiedy boli i dusza i od tej także całe duszy ciało, to często udajemy, że się NIC NIE DZIEJE. 

To przejdzie – mówimy. 
Trzeba być twardym, a nie miękkim. 
Nic mi nie będzie. 

I tu dochodzimy do drugiej, istotnej konkluzji z powyżej historii: Problemy, niczym w innym wierszyku o Zosi –  dobrze łatać tak  jak dziurę –  póki są małe.

Poważne problemy zdrowotne, w tym te związane ze zdrowiem psychicznym, rzadko nie dają żadnych symptomów z wyprzedzeniem. Łatwiej jest wyjść ze stanów depresyjnych czy zaburzeń nastroju niż z pełnoobjawowej depresji.

 

 

Nie bądź jak Zosia, dbaj o siebie

Nie jutro, nie za miesiąc, nie jak dzieci dorosną. Jeśli nie zadbasz o siebie dziś –  być może jutro dziura będzie już większa i trzeba będzie w jej łatanie włożyć więcej czasu i energii.

Jeśli czujesz, że nie dajesz rady – przestać się tak starać. Pobądź z tym i zobacz prawdziwe powody, dla których to robisz, dlaczego uważasz, że musisz? 

Pozwól innym czuć się potrzebnymi. Niech zrobią zakupy, wyniosą śmieci, posprzątają łazienkę. Niech z Twoich ramion, przynajmniej raz na jakiś czas, spadnie ten ciężar.

A jeśli nie? Co jeśli tego nie zrobisz?

Być może nie stanie się nic.

A być może przyjdzie taki dzień kiedy i Ty i Ci, dla których robiłaś tak dużo – będą sobie MUSIELI bez Ciebie poradzić.

***

Na drogę i na radzenie sobie – poleca się ta wyjątkowa książka:

Książka dostępna TUTAJ.