Przeczytałam cały tekst z wielkim zainteresowaniem. Takich historii i ja znam kilkanaście��Niestety. Kobiety zaopatrzone w mężów, partnerów całkiem zapominają o dbaniu o siebie. O siebie. O posiadaniu takich samych praw. A jak możemy wymagać od innych żeby nam dali to czego same nie chcemy sobie dać. A nie chcemy dbać o swoje bezpieczeństwo, zatem dlaczego kto inny, czytaj maż czy partner miałby o to zadbac? Mam na myśli bezpieczeństwo finansowe i nie tylko. Czyniąc z siebie czyjkolwiek podnóżek nie uzyskamy szacunku.

Jak to powiadają. Umiesz liczyć? Licz na siebie. Nam kobietom jednak wydaje się, że to wyklucza życie w związku. Prawo do siebie nie może przecież temu przeszkadzać. Ale obiegowe normy tak nam to zaburzyły, że ważniejszy jest awans czy szkolenie męża i potrzeby dzieci…. a my? No gdzie my Drogie Kobitki?

To chyba specjalnie dla mnie napisane.

W pewnym momencie w moim życiu było podobnie. Miałam pięcioro dzieci, przerwane studia i wymówienie z pracy. Mój mąż kwitł i promieniał – "Wreszcie będzie tak, jak powinno być – kobieta zajmie się domem, a ja będę wszystko utrzymywał". Miałam bardzo mieszane uczucia. Bardzo, bardzo. Przeżywałam brak pracy (do tego momentu uzbierało się może ze 4 lata w sumie bez pracy), wiedziałam, że z jednej pensji nie mamy szansy się utrzymać, ale mężowi bardzo się poprawił nastrój. I się zaczęło: pożyczki od kolegów, zakupy "na zeszyt", długi za czynsz, za prąd… O większości nie wiedziałam. Kłótnie, awantury z byle powodu. Wystarałam się o stypendia socjalne dla dzieci w szkole, obniżki w przedszkolu. Ale to wciąż była kropla w morzu. W końcu pojawiło się światełko w tunelu: praca polegająca na pisaniu i realizowaniu projektów. Pierwszy i drugi mój projekt został zaaprobowany, zaczęliśmy działać (oboje – wolne zawody). W tak zwanym międzyczasie zaszłam w ciążę. Ale przecież praca była, długi się spłacały, było ubezpieczenie i zabezpieczenie, a ja nawet wróciłam na studia, naturalnie – zaocznie. Zanim złożyłam trzeci projekt … kolega zaproponował mężowi robotę na czarno. Oczywiście, była "lepsza" niż moje projekty, bo przecież kolega od dawna się tym zajmuje, a ja – wiadomo – na niczym się nie znam. Mąż wyjeżdżał na kilka dni w tygodniu zostawiając mnie z pięciorgiem dzieci i w zaawansowanej ciąży. On pracował w skandalicznych warunkach, bez ubezpieczenia. Ja nie wyrabiałam fizycznie z piątką dzieci – skończyły się wakacje – początek szkoły, przedszkola, koniec luzu. Zaczęły się problemy z ciążą, poszłam na zwolnienie – czyli studia znów zeszły na plan dalszy. Kolega męża przestał wypłacać wynagrodzenie. Myślałam, że żyję w jakimś koszmarnym śnie. Zapowiedziałam mężowi, że jeżeli on nie porozmawia ze swoim szefem, zrobię to ja – w końcu jeździłam na zjazdy na uczelnię, mogę pojechać i do nieuczciwego pracodawcy – kobieta w ciąży ma większą siłę przebicia. Po raz pierwszy mnie posłuchał. Wymógł w końcu jakąś umowę. A kiedy urodziło się nasze szóste dziecko, postanowiłam, że póki będę w stanie fizycznym i psychicznym ogarniać jakąkolwiek pracę nigdy, ale to nigdy nie zgodzę się na bycie na czyimś utrzymaniu. I słowa dotrzymuję. Studia skończyłam, dzieki pomocy rodziny. Córka studiuje, synowie w liceach, druga córka w gimnazjum, najmłodsi w podstawówce. Pracuję. I jestem sobą.

Właśnie! Oczywiście dobrze mieć własne pieniądze. Ale jeśli ma się szacunek męża, jest zaufanie i uczciwość model "tradycyjny" nazwijmy go, jest też dobry.
Najgorzej, gdy okazuje się, że jednak priorytety obojga są inne i nie jest wśród nich rodzina, miłość i szacunek. Wspomnę też o odpowiedzialności, oczywiście. Bez tego ani rusz. I wtedy właśnie trzeba być zabezpieczoną, chociaż często to i tak mało, bo kobiecie pozostaje jeszcze walka o pieniądze dla dzieci czy na mieszkanie. A wtedy niestety ta jedna pensja to nadal mało.
W naszych czasach nieuczciwy i nieodpowiedzialny mężczyzna jest wygrany. Mówię to z przekonaniem i na podstawie doświadczenia. Wieloletniego. Życiowego i zawodowego.
Ale może rzeczywiście wszystko jest "po coś". Czasami takie przeświadczenie pomaga.

A z drugiej strony Drogie Panie, czy można się rzeczywiście zabezpieczyć przed czymkolwiek? Czy życie można kontrolować, czy można w istocie swoją historię pisać samodzielnie? Przecież tak naprawdę to nic od nas nie zależy. Plany, nadzieje, marzenia, życie codzienne, decyzje… i tak dalej. Czy to rzeczywiście można uznać za przewidywalne? Czy jest nam dane wiedzieć, co się stanie i jak się skończy nasze działanie, nasze plany? Zawsze zdarzają się rzeczy, na które nie mamy wpływu. Nawet jeśli je przewidzimy i się zabezpieczymy, wydarzy się coś innego. Krótka czasem chwila zdmuchuje nas w inne obszary, niweczy wysiłki, zmienia kompletnie obraz naszego życia. Wszystko płynie. Nie ma się do czego i po co przywiązywać. Pozostaje tylko cieszyć się chwilami i za nie dziękować. Szczęśliwy, kto to potrafi.
Ja sama żyłam sobie udanym i zaplanowanym życiem. Czyniłam wszystko rozsądnie i po kolei. Studia, staż zagraniczny, ślub, dwa lata "wolnego" życia, studia podyplomowe, planowane dzieci – parka w kolejności, jak chcieliśmy, wymarzona praca, potem własne firmy, jeden dom, drugi dom, wakacje od Chorwacji po Dominikanę, wypady na narty w Alpy, zdrowe i mądre dzieci, grono znajomych, hobby i tak by wymieniać można dalej.
Czasami myślę, że to był sen. Najpierw szukałam winy w sobie, potem wściekałam się na świat. Mąż któregoś dnia po prostu mi powiedział, że "to nie to", że się "nie sprawdziłam", że "to już za długo trwa". Nawet nie odszedł do innej. Po prostu sobie poszedł. Z naszymi pieniędzmi, które już wtedy mógł zabrać. Firma została sparaliżowana, bo odmówił współdziałania, a ponieważ wszystko podpisywaliśmy we wspólnej reprezentacji i udziały w spółce mieliśmy równe – nie mogła podpisać czterech nowych umów na sezon, firma została obciążona karami za niewykonane części zleceń, których przez brak dostaw nie mogliśmy wykonać, on wyjechał do Australii…. Dobrze, że część spraw udało mi się załatwić bez niego, ale problemy wlokły się jeszcze przez dwa lata – z pracownikami, z urzędem skarbowym, w pewnym momencie zabrakło mi na życie. Wniosłam o rozwód. Mąż jest już w kraju, ale nie stawił się na wezwanie. Bez rozwodu nie zrobimy podziału majątku – póki jeszcze jest, co dzielić i ma to wartość i sens. On się na nic nie zgadza, rozwód mu nie jest potrzebny, następna rozprawa w listopadzie.
Sama nie rozumiem, co się stało. Rozmowy żadnej nie ma. To tak, jakby ktoś wyłączył nagle prąd w mojej bajce. I co? Miałam zabezpieczone mieszkanie, pieniądze, majątek, było wspólnie, po równo….. niby w porządku, prawda? Najlepsze jest to, że teraz od pół roku zaczęłam swoją kolejną działalność, już sama, ale wszystko, czego się dorabiam, będzie również na pół, poza tym mam dochód, a mąż go nie wykazuje, więc alimenty czarno wyglądają. A on? Dla dzieci odstawia teatr – to dwoje nastolatków, zdezorientowanych i niepewnych, los zabrał im rodzinę i tożsamość w pewnym sensie. W domu nie było kłótni, nie było problemów, a tata nagle zniknął, mam przebrnęła, co prawda czarną dziurę, ale także kosztem nich, nasze relacje także na tym ucierpiały.
Słowem, animując swoje życie i pilnując go, pracując dla wspólnego dobra i celu, doczekałam się niespodziewanego i niewytłumaczalnego zwrotu akcji. I tak naprawdę moje myślenie z poprzedniego życia na nic mi się zdało – jak się okazuje – w poprzedniej sytuacji i teraz też.
Zresztą takich historii znamy wszystkie wiele. Ja jestem silna baba, jak my wszystkie, więc też to przejdę, inni mają gorzej, zawsze doceniam, co mam, ale nie wierzę, że można zabezpieczyć, zaplanować i zaopiekować swoje życie, choćby nie wiem, jak się dobrze chciało i myślało.

CO2激光（CO2 laser / 二氧化碳激光）的波長是10600nm，照射到皮膚上會被皮膚的水份吸收，瞬間將皮膚有問題的組織氣化。CO2激光可以用來消除各種皮膚問題包括疣、癦、痣、脂溢性角化、粉刺和汗管瘤等。當治療後，您的皮膚需要5至10天時間復原。期間保持傷口清潔便可。優點：CO2激光所切割的深度比刮除術較深，亦較精準。可以處理較深層的皮膚問題，例如去除癦、油脂粒、肉粒、疣、珍珠疣、角質增生等。其復原亦較快，減少留下疤痕的機會。它最大的優點在於，能夠進一步減少激光治療過程當中的熱損傷反應，提升了激光治療的安全性，治療過程中幾乎沒有疼痛感